Colombiaaa!

Koloniale stadjes, lokale markten, koffie, inheemse indiaanse ruïnecomplexen: wat is Latijns-Amerika toch heerlijk! Maar het zijn niet alleen de prachtige plekken die we bezoeken of de avonturen die we beleven die deze reis zo mooi maken, het zijn ook de gesprekjes met de Colombianen, de relaxe sfeer, de mensen die we ontmoeten, die het allemaal iets extra´s geven.
Colombia is echt zo´n typisch Latijns-Amerikaans land: met eetkarretjes op straat (fruit, empanadas, barbecue), bussen vol met jezusbeeldjes en stickers waarop staat ´God rijdt in deze bus´of ´glimlach, God houdt van je´, en keiharde radio met Spaanstalige smartlappen, reggaeton en salsa (en natuurlijk Aventura!). Toch heeft Colombia ook weer iets heel eigens, is het ook weer een land op zich. Colombianen lijken wat expressiever. Dat komt misschien omdat het wat Caribischer is. Overal worden we uitgebreid begroet (vooral de mannen flirten er nóg enthousiaster op los dan in andere Latijns-Amerikaanse landen, ja dat blijkt dus te kunnen!). Maar bij het afdingen kom je helaas nergens met vrouwelijke charmes of een onschuldige glimlach... Het lijkt wel of er helemaal niet wordt afgedongen in dit land. Niks mensen die achter je aan komen om hun koopwaar aan te bieden voor een nog lagere prijs, niks ´special price for you´, nee, gewoon een strakke blik die zegt: ´graag of niet!´.
Jojanneke en ik zijn nu net over de helft van onze reis, en we hebben alweer heel wat meegemaakt. In het schattige dorpje Villa de Leyva hebben we onze angst overwonnen: we hebben paard gereden! Nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen. Maar dat is ook het leuke van samen reizen, dat je elkaar aanmoedigt om dingen te doen die je misschien niet in je eentje zou doen. Het paard waar ik eerst op zat, hebben we Luis Suarez genoemd: die beet namelijk andere paarden. Gelukkig mocht ik na een tijdje ruilen van paard want Luisje was een beetje opstandig. Het was een prachtige tocht langs blauwe poeltjes, valleien en dorpjes.
Het volgende avontuur was paragliden door de canyon! Ik wist niet dat je daar letterlijk zo kotsmisselijk van kon worden. Maar het was wel weer een hele ervaring.
En wat ik ook nooit had geweten, is dat ik zo kon zweten! Tijdens de vijfdaagse trek door de bergen en de jungle naar Ciudad Perdida (de Verloren Stad van de Tayrona indianen) kwamen de zweetdruppels werkelijk uit alle poriën... Onderweg kwamen we regelmatig de inheemse bevolking van daar tegen. Deze mensen leven daar in de jungle, in een totaal andere wereld. Het is moeilijk om daar een voorstelling van te maken. Deze mensen leven zo primitief. Ze zijn volledig zelfvoorzienend, en leven zonder weet van technologische ontwikkelingen
in ´onze´ wereld. Mannen mogen tot hun negentiende niet aan vrouwen komen, terwijl meisjes zodra ze ´geslachtsrijp´ zijn worden uitgehuwelijkt. Sommigen dus al op hun tiende.
De Ciudad Perdida is alleen bereikbaar via een tweedaagse wandeltocht (op de derde dag bezoek je de stad), en daarom is het heel authentiek. Gemiddeld dertig mensen per dag bezoeken de ruïnes: dat is wel even een verschil met bijvoorbeeld Machu Picchu! Er is een prachtig uitzicht over de bergen en jungle en het is toch weer heel wat anders dan de Maya- of Inca-ruïnes die ik heb gezien.
Na de prachtige stranden van Tayrona hebben Jojanneke en ik nu lekker twee rustige slenter-door-de-stad-en-drink-lekker-koffie-dagen in het heerlijke, koloniale Cartagena. Morgen waarschijnlijk nog een laatste dagje Caribisch strand en dan door naar het, volgens vele medereizigers hier, levendige Medellin, en vervolgens naar de koffievalleien. We genieten weer volop!
Ciao y hasta la pasta! Tomoko xx