Hoi Vietnam

Als toerist zie je ongelooflijk veel van een land. Je bezoekt alle bezienswaardigheden, reist van de ene naar de andere kant van het land, ziet de mensen die er wonen en werken. Je ziet vaak meer dan de inwoners van het land zelf. Dat geldt voor Nederland - ik ben na achttien jaar in Rotterdam wonen nog nooit op de Euromast geweest -, maar ook voor Vietnam. Maar als je het land echt wil leren kennen, wil beleven, wil voelen, dan zul je langer op een plek moeten blijven. Of je doet de 'secret tour' van het Villa Pinkhouse Hotel in Da Lat.
De gids nam ons mee naar het platteland en de bergen rondom het stadje Da Lat. Hier bezochten we behalve de zijde-fabriek, waar ik zijderups heb gegeten, bah, een krekelfokkerij, waar ik ook geroosterde krekel heb gegeten, niet heel lekker, en een waterval. Verder gingen we naar een echte lokale markt, waar de gids uitleg gaf over alles wat daar werd gekocht, we verschillende typische lokale lekkernijen kregen te eten en we leerden hoe en wanneer we moeten afdingen. Ook vertelde de gids over andere Vietnamese gebruiken. We gingen met de motorbike (brommer / scooter / motor?), maar omdat ik op zo'n ding natuurlijk een ramp zou zijn (en ik mijn vader heb moeten beloven dat ik niet op zo'n ding zou gaan, sorry pap) ging ik achterop bij Chad, een Nederlander met wie ik een kleine week heb gereisd. 's Middags kwamen we aan in het geboortedorp van de gids. En dat was echt een geweldige ervaring. Deze mensen leven echt totaal in een andere wereld. We mochten naar binnen in een golfplaten huisje van een aantal vrouwen, en hier vertelde de gids over het dorpsleven. Onder andere over hoe de familie van de vrouwen een echtgenoot moet kopen. Heb je alleen dochters, dan heb je pech. Zo kwamen deze vrouwen uit een gezin van twee jongens en vier meisjes. Een zoon was overleden, wat betekent dat alleen de overgebleven zoon 'gekocht' kon worden, en de jongste dochter voor dat geld een echtgenoot kon kopen, op dertienjarige leeftijd ofzo. De andere drie vrouwen hebben pech, en blijven hun leven lang op elkaar aangewezen. Toen de gids vertelde dat wij met het vliegtuig naar Vietnam waren gekomen, waren de vrouwen stomverbaasd. "In een vliegtuig? Zo'n ding dat hier wel eens overvliegt? Dat is toch heel klein, dat past toch helemaal niet?! En valt dat ding dan niet naar beneden? Wat eng!" De vrouwen hadden werkelijk geen idee. Ze waren ook nog nooit hun dorp uit geweest. Een totaal andere wereld.
Voor Da Lat was ik in Ho Chi Minh, in het zuiden van Vietnam. Vanaf daar heb ik een tour door de Mekong Delta gedaan, en ben ik naar de Cu Chi tunnels geweest. Dit zijn tunnels waarin de Vietnamese guerrilla verbleven in de Vietnamoorlog. Heel bijzonder.
Nu ben ik in Hoi An, een prachtig en gezellig, maar wel heel toeristisch dorpje aan de kust, in het midden van Vietnam. In de oude dorpskern zie je heel duidelijk de invloed van Japanse en Chinese marktkooplieden. Morgen ga ik naar de Cham eilanden. Dat wordt nog een avontuur, want ik ben alle tours hier een beetje zat, dus ga gewoon met de lokale ferry. En dan ben ik hopelijk overmorgen voor twee uur weer terug, want dan ga ik door naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam.
Helaas geen foto's van afgelopen week, want de sd-kaart van m'n camera heeft een virus opgelopen in Da Lat... Hopelijk zijn de foto's nog terug te krijgen. En anders blijft de secret tour in Da Lat wel heel secret!

Veel liefs, Tomoko xx