Tour-isten en reizigers

Vietnam is makkelijk te bereizen. Je hopt van hotel naar hotel, van (door het hotel geregelde) tour naar tour. Zonder veel na te denken zie je de prachtigste en meest uiteenlopende landschappen, onderneem je spannende activiteiten zoals snorkelen en mountainbiken en proef je de heerlijkste lokale (beetje voor toeristen aangepaste) gerechten. En 't is niet eens duur. Ook voor low budget backpackers wordt er van alles georganiseerd.
Toch doen deze tours, voor mij in ieder geval, af aan het plezier van het echte reizen, het ontdekken, het ervaren. Misschien is het mijn montessoriaanse 'leer mij het zelf te doen-instelling'. maar ik heb gemerkt dat ik liever zelf mijn tourtjes regel, en met het lokale vervoer mee ga.
Dus besloot ik anderhalve week geleden met de lokale ferry naar de Cham eilanden te gaan. Toegegeven, ik vond het best spannend, zo in m'n eentje. Maar op de een of andere manier kom ik op zulke momenten altijd medereizigers tegen, die hetzelfde idee hebben. Dit keer was het David, een Chinese Canadees aan wie ik toevallig vroeg wat hij in godsnaam zo vroeg in de ochtend in de hostellobby deed. Naar de Cham eilanden, was het antwoord, en dus besloten we samen op pad te gaan. Het ritje naar de haven, met z'n tweeën achterop de motor (sorry pappa, ik leef nog!) maakte het 'zonder tour reizen' al waard. En natuurlijk moesten we na flink onderhandelen nog minstens drie keer zoveel voor de ferry betalen als de lokale bevolking, maar ook dat mocht de pret niet drukken.
Bij aankomst op het hoofdeiland kwam ik twee mensen tegen die ik eerder in het hostel in Hoi An had gesproken. Zij raadden ons de homestay van Lau en Thu aan. Lau bracht ons in zijn bootje naar een kleiner eiland, waar hij woont met zijn vrouw Thu en zoon Tung. Een prachtig idyllisch visserseilandje, geen toerist te bekennen. Na wat rondlopen op het eiland en een geweldige Vietnamese koffie, schotelde Thu ons een heerlijke lunch voor van zelf gevangen vis, verschillende groenten en rijst. Met behulp van tekeningetjes en veel gebaren praatten we over het leven op het eiland. Tung was half doof en kon daardoor razendsnel onze gebaren begrijpen. 's Middags was het tijd voor snorkelen en vissen. Ik heb geen vis gevangen, maar het snorkelen was prachtig: blauwe zeesterren, Nemo-vissen, gele vissen met haakvinnen, groen-blauw glimmende vissen, zwartwit gestreepte, noem maar op. Eenmaal 'thuis' kregen we weer een fantastische maaltijd voorgeschoteld door Thu: inktvis, tofu, ei, diverse groenten. Ik heb maar niet zoveel rijst gegeten, zodat ik genoeg ruimte had voor alle andere heerlijkheden. 's Avonds bracht Tung ons naar het tempeltje, waar we met de mensen daar en een boeddhistische monnik hebben gesproken. Daarna een wandelingetje op het strand - op zoek naar glow in the dark kwallen - en sterren kijken vanuit de hangmat op het strand. Het echte vakantiegevoel!
De volgende dag in één keer door naar het noorden: Hanoi. Daar heeft de superaardige mevrouw van het hotel me geholpen met de planning van mijn laatste week. Eerst twee nachten op Cat Ba Island in Halong Bay en dan meteen met de nachttrein naar Sapa voor een trekking in de bergen van Noord-Vietnam. Die laatste heb ik toch maar met een tour gedaan, omdat het me gezelliger leek om een trektocht met een groep mensen te doen. Hoewel Sapa prachtig was - rijstterrassen en typische bergdorpjes waar de lokale bevolking nog in klederdracht loopt - ben ik er nog niet uit of ik blij was met de tour. Je hobbelt toch weer met een hele groep toeristen achter een andere groep toeristen aan, en intussen moet je van alles kopen. Toch was het verhaal van de zeventienjarige gids die gedoe had met een overspelig vriendje en vervolgens gelukkig (?) was getrouwd met een andere jongen voor een buffel en omgerekend tienduizend euro, wel heel interessant. Het blijft een bijzondere en totaal andere wereld waarin deze mensen leven.
Halong Bay was echt een positieve verrassing voor mij. Door verschillende mensen was ik al gewaarschuwd dat het ontzettend toeristisch zou zijn: je vaart in lange rijen cruise schepen door de baai met mooie limestone rotsen. Maar op de een of andere manier had ik geluk. Ten eerste met het weer. Ik heb twee dagen lang een prachtige blauwe lucht gehad en precies toen ik terug ging, bleek er een tropische storm op komst waardoor alle tours naar het eiland gecanceld zouden worden. Ten tweede: ik heb helemaal niet zoveel toeristenboten gezien! Ik heb tig foto's kunnen maken zonder enkele boot erop, of anders met een lokale vissersboot. Nu was ik niet met een tour gegaan, maar had wel een enkeltje gekocht naar Cat Ba Island, met het toeristenvervoer. Omdat je dan van Halong City mooi door de baai vaart. Op de boot kwam ik vijf andere eigenwijze reizigers tegen die ook een enkeltje Cat Ba hadden, en met hen heb ik een hotel gezocht. Met een van hen heb ik de dag erna gemountainbiket. Alle heuvels op en af bleek toch zwaarder dan een fietstochtje in Nederland, dus ik heb wel een beetje vals gespeeld. Het was nu eenmaal sneller om de heuvel op te lopen en dan op de mountainbike naar beneden te sjezen.
Inmiddels ben ik weer terug in Nederland. En mijn conclusie over Zuidoost-Azië (of nouja, de twee landen die ik heb gezien)? Jammer dat ik de talen niet spreek, om meer te kunnen praten met de échte bevolking, maar verder: prachtige landschappen, aardige mensen (wel een beetje sneaky soms) en heerlijk eten.

Liefs, Tomoko xx