Nica rica

Hola!

Nica Rica, zoals gehoopt: veel cultuur, kleur, vrolijkheid, échte mensen die hier wonen en leven. Dat klinkt misschien wat raar, maar in Costa Rica was het – naast ongelooflijk mooi – één en al gericht op toerisme. Nicaragua is in dat opzicht een verademing: we praten hier veel meer met lokale mensen, en lopen wat door stadjes en dorpjes die niet puur voor de toeristen zijn gemaakt.De bussen zijn Guatemalteeks: met muziek – Aventura en reggaeton –, volgeplakt met teksten als ´Dios bendiga este bus´ en ayudantes die ´Managua, Managua, Managua´ roepen (of waar ze ook heen gaan).

De dag na mijn vorige bericht heb ik Bieke gevonden in Rivas, Nicaragua. Een prachtig stadje dat echt lééft. We hebben ´s ochtends een typische en tot nu toe de lekkerste gallo pinto – rijst met bonen – gegeten in een klein eettentje. Met pica, soort pittig ingemaakte groenten, uien en chile enzo. (Hm, lekker als ontbijt, haha.) Vervolgens langs het parque central, waar we kleurige bankjes, een fontein, schommels, glijbanen en klimrekken zagen. Later ontdekten we dat dat overal in Nicaragua is: de parken en pleinen zijn in bonte kleuren (rood, blauw, geel, groen, roze) geverfd en overal zijn kleine speeltuintjes in dezelfde kleuren. Overigens net als de huizen. Ik word er helemaal vrolijk van.
Bij de bushalte achter de markt hebben we anderhalf uur gewacht op een microbusje dat zou moeten komen, maar helaas niet kwam. - Maar ja, je weet het nooit hier, en taxichauffeurs die zeggen dat ze je voor een dollar kunnen brengen, moet je niet geloven, hebben we inmiddels wel geleerd. Dus die probeerden we deskundig te negeren. Uiteindelijk hebben we toch maar opgegeven. De bus kwam niet. Maar we hebben wel een andere taxichauffeur gezocht.

We waren op weg naar het vierde wereldwondereiland (ofzoiets): Isla de Ometepe. Dit is een prachtig eiland bestaande uit twee vulkanen. Op de voet van de bergen zijn kleine dorpjes en strandjes, en verder veel landbouw: bonen, rijst, bananen, noem maar op. De eerste dag zijn Bieke en ik de vulkaan (Concepción) op gegaan. Onze gids was Jackson, een grappige jongen, die ons over de rare Nicaraguaanse legendes vertelde, die we natuurlijk niet snapten. Verder ging er ook nog een klagende Israeli mee. We zagen namelijk niks toen we op het uitzichtspunt waren, door alle mist. En de Israeli maar mopperen dat hij de hele vulkaan was opgeklommen om foto´s te maken en dat dat nu niet kon. Jackson vertelde ons dat de wolken om twaalf uur zouden optrekken, en dat we dan over het halve eiland konden kijken. Om twaalf uur schijnt de zon namelijk het felst, en zullen de wolken verdwijnen. Natuurlijk geloofden we hier niks van, maar warempel: precies om twaalf uur, - las doce EN PUNTO – klaarde het op, en zagen we het uitzicht over het halve eiland. Was het het allemaal toch nog waard.

Vanaf dat punt zagen we waar we de volgende dag onder andere heen zouden gaan in de tour over het eiland. We gingen met een stel Engelsen die we kenden uit het hostel. Aardige gasten, wel erg Engels. De tour leidde ons langs verschillende punten, waaronder een natuurgebiedje (Charco Verde), het stadje aan de andere kant van het eiland Altagracia met de petrogliefen, playa Santo Domingo waar we tussen het zwemmen door hebben gevolleybald, en een natuurlijke waterbron (ojo de agua), waar we ons in het heldere water helemaal schoongespoeld hebben.

Onze reis ging verder naar Granada, een koloniaal stadje. Hier hebben Bieke en ik vooral wat rondgelopen door de straten, kerken bekeken, een oud fort, de begraafplaats, en naar de andere kant van het stadje aan het meer, een bootje naar de eilandjes in de stromende regen. Intussen worden we elke halve seconde nagefloten – hey baby, kus, kus, hola bonita… Jaja, nu weten we het wel hè. Ik was vergeten hoe dat hier in Latijns-Amerika gaat. En ja, geen zorgen, we passen wel op hoor!

Verder merken we wel dat het hier echt een arm land is. We kwamen een straatjongen tegen die nadrukkelijk naar ons eten zat te kijken. Toen Bieke hem een rest gaf, schrokte hij dat op. Zo´n honger had hij. Later kwam er nog een andere jongen bij, die ik maar mijn rest gaf. Hij beet heel eerlijk het ministukje vlees door midden om dat te delen met zijn vriend. Het blijft schrijnend om dat te zien.

Nu zijn we Masaya, een klein stadje tussen Granada en Managua in. We wilden naar een uitzichtspunt aan een meer gaan, maar eenmaal daar aangekomen, was het één en al mist en regen. Beetje jammer. Na een koffie en een uur lang galgje klaarde het nog niet op, - en het was toch al twaalf uur geweest – dus zijn we maar gaan lunchen in een lokaal eettentje. Dat vind ik toch altijd het leukste. Verder hebben we een rustige middag.

Het is erg gezellig om zo met Bieke te reizen. Je komt toch makkelijker op plaatsen waar je misschien minder snel in je eentje heen zou gaan, bijvoorbeeld hier in Masaya, waar je lopend over de markt en door de straten de typische NIcaraguaanse sfeer voelt. En gelukkig houden we allebei van een goede kop koffie, dus we verheugen ons alweer op morgen, als we naar het volgende koloniale stadje gaan: Léon. Want daar hebben ze vast ook goede koffie.

Veel liefs, dit keer uit Nicaragua, Tomoko