Hasta la pasta

Hola!

Na een heerlijk rondje Sloterplas op mijn fijne Nederlandse Gazelle moet ik toch toegeven dat we in een best mooi land leven. Maar oh, wat mis ik Mexico, Guate en het reizen! Nu al. Soms vroegen mensen mij waarom ik het zulke mooie landen vind: een lastige vraag. Want wat zeg je dan? De natuur is mooi, zeker. De cultuur is interessant, ook absoluut helemaal waar. Maar de mensen: die maken de sfeer.
Als goede journalist vraag je dan natuurlijk door: hoe is die sfeer dan? Hm, weer een moeilijke vraag. Want echt, het is niet te beschrijven. De mensen zijn op een bepaalde manier heel open, heel relaxt en vooral ongehaast. In Nederland heeft iedereen het altijd druk, heeft iedereen altijd haast, maar in Latijns-Amerika weten de mensen: morgen is er nog een dag. En als die dag er niet is: waar maken we ons dan druk om?
Dan zijn er altijd mensen die zeggen: op vakantie zijn mensen altijd minder gehaast. Klopt. Maar toch, misschien is het ook de passie waarmee latino’s in het leven staan. Ik kan er in ieder geval van genieten.

In mijn vorige stukje schreef ik dat ik naar een cenote zou gaan. Een echte aanrader. Het schiereiland Yucatán heeft een heel ondergronds grottensysteem, en soms zijn er open ondergrondse waterpoeltjes waar je ook in kunt zwemmen. Ik ging naar de cenote Dzitnup (kan het nog steeds niet uitspreken, is een of andere Mayataal). Samen met m’n nieuwe ‘zus’ Erika… Tenminste: toen ik wachtte op het collectieve busje, kwam er een Australisch meisje aangelopen. “Zijn jullie zusjes?”, vroeg een van de mannen daar. “Ja”, antwoordde de Australische prompt. “Hoe heet zij dan?” “Michele”, zegt ze zonder blikken of blozen. Ik besluit het spelletje mee te spelen en verzin gauw een naam voor mijn nieuwe zusje: Erika. Ik zat er nog niet eens ver naast, want in het echt heette ze Elisa.

Het is grappig hoe snel je vrienden maakt als je op reis bent. Ik heb ook gemerkt dat dat een groot onderdeel van het reizen is. Het gaat niet alleen om mooie plekken zien: het gaat ook om mensen ontmoeten. Sommige mensen zeggen zelfs: de plekken die je het mooiste vindt, dat zijn de plekken waar je de leukste mensen hebt ontmoet. En laten we eerlijk zijn: dat is vaak ongelooflijk waar.

Vanuit Valladolid ben ik doorgereisd naar Mérida: een koloniaal stadje. Daar, ik was inmiddels best moe van het reizen, had ik besloten lekker lui met een tour mee te gaan naar Celestún, een natuurreservaat waar je flamingos kunt zien. Nou, zo’n tour, dat doe ik echt nooit meer! In Chichén Itzá, een grote Maya-site, heb ik vol afgrijzen gekeken naar alle mensen die uit zo’n grote tourbus kwamen en een fluorescerend stickertje op hun borst hadden met: bus 47. Wat afschuwelijk, verschrikkelijk om met zo’n meute verwende en rijke Amerikanen op reis te zijn, dacht ik toen. Ik besloot ter plekke om nooit, maar dan ook nooit met zo’n tourbus mee te gaan. Totdat ik ontdekte dat de tour naar Celestún, in eerste instantie geregeld door het hostel, óók in zo’n verschrikkelijk grote ge-airconditioneerde tourbus ging! Sja, en toen had ik al betaald. Hoewel ik telkens tegen mezelf zei: ‘geniet, je hoeft niet na te denken’, ben ik er toch achtergekomen dat het nadenken over hoe je ergens komt, en het afdingen als je een bootje over de rivier wil regelen, en een gemoedelijk gesprekje met de stuurman van het bootje écht bij de ervaring van het reizen horen. Of tenminste, wat mij betreft dan. De flamingo’s waren leuk om in het wild te zien, maar de rest van het boottochtje (tussen mangroven, een soort boomwortels die boven het water uitsteken) was een lichte teleurstelling. De mangroven had ik al eens eerder in Guatemala, Monterrico, gezien, en daar was het allemaal zoveel vrediger. (Een bootje met een peddel en een boom in plaats van een over het water gierende motorboot.)
De volgende dag besloot ik lekker rustig aan te doen en over de markt te slenteren om heerlijke verse groenten en fruit te kopen. In het hostel waar ik zat kon je zelf koken, dus dat was prima. ’s Avonds nog met m’n kamergenootje Ellen koffie gaan drinken in een allerschattigst koffiezaakje. De eigenaar had eigenlijk net afgesloten toen wij kwamen aangelopen. We besloten naar de tent ernaast te gaan, toen de man naar ons gebaarde dat hij zijn zaak nog best open wilde gooien als wij koffie kwamen drinken. Echt, het was heerlijke koffie! En ik kreeg nog gratis huisgemaakte koekjes mee. Wat een heerlijk land.

Vervolgens in een twintig uur durende busreis: op naar México DF! Mijn laatste dagen in de hoofdstad heb ik vooral doorgebracht met: Ryan uit de VS, Sarah ook uit de VS, Cecile uit Frankrijk en de twee Duitse broers Tobi(as) en Fabi(an). Heel toevallig waren het voor ons allemaal onze laatste dagen in Mexico, we vlogen alle zes de 12de weer terug naar huis. Dan heb je toch iets gemeen… Omdat we allemaal een beetje klaar waren met musea enzo hebben we vooral veel rondgelopen, koffie gedronken, pizza gegeten, op de markt gesjokt en ik heb nog wat souvenirs gekocht. Ook zijn we naar het estadio Azteca gegaan om een voetbalwedstrijd van América (México DF) tegen Monarcas bij te wonen. Dit stadion is met bijna 120 duizend plaatsen een van de grootste voetbalstadia ter wereld, en ook het stadion waar Maradona de goal scoort ‘met de hand van god’… Tis maar dat jullie het weten. ’s Avonds hebben we vooral in het hostel gehangen, in de bar waar ene Gerardo al zestien jaar lang elke avond met hetzelfde enthousiasme tequila bij de hostelgangers naar binnen giet. Een dolle boel dus, dat begrijp je wel. In ieder geval is het een erg gezellig hostel, en zeker een aanrader, mocht je ooit naar Mexico-City gaan: Hostal Amigo.

Goed, amigos y amigas, het is tijd om me weer in het Nederlandse leven van werken en studeren te storten. Ik zal ook nog wat foto’s plaatsen. Kijk daarom ook even bij m’n vorige berichtjes, daar heb ik ook wat foto’s.

Heel veel liefs, bedankt weer voor het lezen en hasta la pasta! Tomoko xx

PS: Mocht je geïnteresseerd zijn in Upavim: www.upavim.nl of lees m'n berichtje 'Terug in Nederland'. Ik hoor wel van jullie!