Van Leon via El Salvador naar... Upavim!

Hola todos,

Como estan?
Mijn ouders zeiden altijd: geen nieuws is goed nieuws. En dat klopt geloof ik ook meestal als je aan het reizen bent. Want als je geen tijd hebt om van je te laten horen (zoals ik de afgelopen weken) dan heb je het waarschijnlijk te druk met andere dingen. Of zou het vooral een kwestie van prioriteiten stellen zijn? Misschien ben ik inmiddels gewoon te Guatemalteeks geworden… In dat geval, sorry! Morgen is er nog een dag, toch?

Het is in ieder geval weer fijn om bij Upavim te zijn. Ik heb stiekem toch ergens een klein stukje van mijn hart verloren hier. De vrouwen, de kinderen… het gevoel dat je zo welkom bent. Het is moeilijk te beschrijven, maar als Jonathan (Rufino, kind van 6) met zijn kleine broertje Mario weer naar me toe komt gerend om op me te klimmen en kusjes te geven, dan kan ik alleen maar denken: ‘wat fijn om hier te zijn’.
Tegelijkertijd maakt het me ook triest als ik nadenk over de toekomst van deze kinderen. Het blijkt namelijk dat hun moeder geen geboortecertificaat meer heeft van haar jongste vier zoontjes, en ook niet meer weet (of niet wil zeggen) waar ze geboren zijn. Wat dus niet alleen betekent dat deze kinderen niet ingeschreven kunnen worden in de school, maar dat ze volgens de wet simpelweg niet bestaan. Oftewel: dat ze zichzelf nooit kunnen legitimeren, geen werk kunnen krijgen, geen recht hebben op gezondheidszorg (voor zover dat in Guatemala bestaat) en ga zo maar door.
Natuurlijk moet er een manier zijn om de papieren in orde te krijgen, maar gezien de moeder niet echt meewerkt, is dat nogal lastig. Om toch maar wat te doen, hebben Bieke en ik de moeder naar haar geboortedorp gestuurd om haar identiteitsbewijs op te halen – die bleek ze namelijk ook kwijt te zijn. Helaas is ze na twee dagen nog niet terug… We zullen zien wat er gaat gebeuren.

In tegenstelling tot vorig jaar heb ik het idee dat veel kinderen erg zijn gegroeid. In lengte, maar vooral in school. Wat hebben ze veel geleerd! De kleuters van toen ik bij Upavim werkte, zitten nu ineens in het derde leerjaar (groep 5), en de eerstejaars (groep 3) zitten nu al in de bovenbouw. Die komen nu werkstukken maken in reforzamiento (het bijlescentrum) terwijl ik ze nog letters heb aangeleerd…Het is mooi om te zien dat sommige kinderen zo veel vooruit zijn gegaan. Andere kinderen gaan wat minder snel, maar dat is ook niet altijd erg.

Hoewel de sfeer wel wat veranderd is in reforzamiento, vind ik het nog steeds heerlijk om met de kinderen te werken. Vandaag heb ik onder andere met een meisje met de schuurpapieren letters gewerkt. (montessori materiaal) Verder speel ik vooral veel leerzame spelletjes, zoals sommenbingo en woord-/schrijfspellen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat een kind van spelen heel veel leert. En vooral hier vind ik dat belangrijk, omdat spelen ook een onderdeel van reforzamiento is. De kinderen komen hier om een goede tijd te hebben. Om even iets anders te kunnen doen dan in de sloppen leven.

Oke, voordat dit stuk echt te lang wordt, zal ik ook nog wat schrijven over mijn reis van Masaya naar hier, want daar was ik geloof ik in vorige stukje gebleven. We waren op weg naar Leon, een heerlijke levendige stad in Nicaragua. Al snel kwamen Bieke en ik Harrie en Macha tegen, die we kennen van Upavim, maar die nu in Leon wonen. Macha heeft net haar eigen restaurant geopend, en Harrie geeft tours aan toeristen. We zijn meteen de eerste dag meegeweest naar hanengevechten. Niet iets waar ik uit mezelf heen zou gaan, maar eerlijk is eerlijk: het was echt heel interessant om eens te zien. Dit is het zondagmiddaguitje van veel Nicaraguaanse mannen. Ze schreeuwen om hun haan en drinken bier. Maar alles gaat eigenlijk heel vredig. De hanen worden ook echt verzorgd als huisdier.
Omdat er zoveel te doen valt in Leon, en omdat het ook gewoon erg gezellig is, zijn we vijf dagen gebleven: het dak van de kathedraal op, de history and revolution tour van Harrie, de stad verkennen met al haar kerken en musea, vulkaanboarden – eerst een actieve vulkaan opklimmen en de rokende kraters en het prachtige uitzicht bekijken en vervolgens met een plank naar beneden roetsjen – naar de laguna de Asososca, uitgaan met lokale en niet-lokale mensen, op de markt eten, koffie drinken, rondlopen, nog meer koffie drinken… En oja, m’n schoenen laten stelen door jongetjes die per ongeluk in ons hotel zaten. Sja, wie had ooit gedacht dat iemand oude vieze verlopen schoenen zou jatten?! Maar het is mij overkomen. Ach, een goede reden om weer nieuwe Converse te kopen…
De laguna de Asososca was overigens nog een hele onderneming. Bieke en ik waren verkeerd gelopen, een heel stuk de andere kant op. Toen we ergens bij een boerderij de weg vroegen, zeiden ze dat we of helemaal terug moesten, of dat we rechtstreeks de heuvel op konden. De man zou ons wel de weg wijzen. Maar hadden we gedacht dat daar een weg zou zijn, dan hadden we het mis. We gingen gewoon dwars door alle begroeiing heen en een paar keer heen en weer over het prikkeldraad. Intussen aangevallen door zwermen muggen. Maar het was het waard. Want het resultaat was een prachtig kratermeer, waar we ons totaal alleen op de wereld waanden.

Door naar de koffiehooglanden van Matagalpa en Esteli. Prachtige bergdorpjes, waar misschien niet zo heel veel te doen valt als het geen koffieseizoen is, maar de watervallen bij Esteli waren absoluut de moeite waard. Vooral omdat we (ik had inmiddels ook geen goede schoenen meer) op de heen- en terugweg een lift kregen. Blijkbaar is dat heel normaal in deze streken. Als er een pick-up voorbij komt, steek je gewoon je duim uit en spring je achterin. Of ze stoppen sowieso al, en nodigen je uit om mee te rijden. Superhandig, en leuk natuurlijk.

De grens over door Honduras naar El Salvador ging ongelooflijk snel en makkelijk. Hoewel we eerst wat bang waren voor problemen, omdat de grens ook een tijdje gesloten was, hadden we nergens last van. Omdat het halfopen grenzen zijn tussen deze landen, kregen we niet eens een stempel in ons paspoort.

El Salvador deed ons steeds meer aan Guatemala denken. Bieke en ik zijn heel slecht de eerste dag in San Salvador naar de Pollo Campero geweest (fastfood). Uit pure nostalgie. Heerlijk. San Salvador is overigens ook een fijne stad om een dag in rond te lopen. Echt een typische Centraal-Amerikaanse hoofdstad, maar ook gezellig en levendig. Veel parken, waaronder het park Hula-Hula, dat ik graag even noem. Het staat niet in de gids, maar omdat het zo’n grappige naam had, zijn Bieke en ik er heen gegaan, en dat was een goede keus. Dit was namelijk een achter de markt verstopt pleintje vol met gezellige comedores (eettentjes), die vol zaten met lokale mensen die hun lunch daar kwamen eten. We hebben hier eerst een aarbei-sinaasappel-licuado gedronken en later zijn we teruggekomen voor een typische lunch. Hmm.

We wilden eigenlijk ook nog langs het strand gaan, maar we hebben besloten dat maar over te slaan en direct door te gaan naar Juayua, een plaatsje redelijk dichtbij de grens met Guatemala. Ook hier hebben we een spannende tocht naar watervallen gemaakt, rustig door het dorpje gelopen en op het marktplein gegeten en gezeten. Verder hebben we de Congabus genomen: een dubbeldekkerbus zonder dak vol toeristen uit de hoofdstad, met keiharde reggaeton en een stem die af en toe riep wat we langs de weg zagen. Het was natuurlijk een grote grap, maar we hebben stiekem genoten.

En daarna: op naar Upavim! Ik kon echt niet meer wachten. Wat is het heerlijk om hier te zijn. Ik geniet. En morgen: een klein vakantietje naar het lago de Atitlan. Hoewel ik er al zovaak ben geweest, kan ik het niet laten om toch nog een keer te gaan. Dat meer is magisch. Echt.

Abrazos y besos desde Guatemala. Y muchos saludos de las Upavimas y de los niños.
Tomoko xx