Voetjes wassen en theaterstuk

Hola! Het is weer tijd voor een nieuw berichtje. Er is hier zo veel te vertellen dat ik eigenlijk niet goed weet waar ik moet beginnen. Vorige keer vertelde ik over Miguel, het jongetje met de vieze voeten met te kleine laarzen. Op een middag, zo´n anderhalve week geleden, trok ik z´n laarsjes uit en kwamen me daar toch modderige stinkende voetjes uit! Daar kon hij echt niet mee op verder, en dus hebben we besloten (na het snel afspoelen van z´n voeten) om hem na de les mee op het dak te nemen om z´n voeten eens goed te wassen en hem in nieuwe kleren te steken. Z`n nichtje, die in hetzelfde huis woont, mocht ook mee. Wat een feest! Eerst de voetjes lekker in een teil met water afspoelen, en daarna z´n nageltjes knippen en met zeep alles goed wassen. Ik had Miguel op m´n schoot, terwijl Anne z´n voeten aan het wassen was. Dat was natuurlijk dolle pret, want dat kietelt onder je voeten! Het is zo leuk om dat jongetje te zien lachen, echt een ondeugd is het wel, maar als je dat koppie zo ziet lachen, dan kan je eigenlijk niks anders dan ´m maar op schoot nemen en te zorgen dat hij niet ontsnapt en wild gaat doen...
Na de wasbeurt heeft Nele wat kleren en schoenen uitgezocht om aan de kinderen te geven. Die schoenen waren zeker vier maten te groot, maar de kinderen wisten niet hoe gauw ze moesten zeggen dat ze pasten. Laura, het nichtje, had de schoen nog niet eens aan toen ze uit blijdschap al riep: ze passen, ze passen!
In een gesprekje met de moeder of tante van Miguel (hier weet je nooit wie allemaal familie zijn) bleek trouwens dat zijn vader kortgeleden was overleden. Vandaar dat hij de laatste tijd wat triest kon zijn. Vandaar ook dat hij in een redelijk huis voor hier in de buurt woont, maar geen fatsoenlijke verzorging kreeg...
Vorig weekend zijn we met z´n allen (Nele, Anne, Veerle en ik, en daar oook Sammy en z`n ouders) naar een theaterstuk in Santa Cruz de Quiché geweest. Dat was eerst zo`n vijf uur met de bus (maar dat is hier normaal). Het was een prachtig toneelstuk, op straat opgevoerd, door Caja Ludica, een nationaal theater/circusgroep uit Guatemala-city. We kennen een aantal mensen van die groep, en daardoor was het natuurlijk extra mooi om te zien. Bovendien ging het over de geschiedenis van Guatemala, met de burgeroorlog en de guerrilla, wat het heel emotioneel maakte. Vooral voor de mensen uit die streek zelf, want daar zijn echt hele dorpen uitgemoord. Veel mensen zaten ook te huilen tijdens het stuk, wat wel aangeeft hoe gevoelig het allemaal ligt.
In Reforzamiento (waar we dus lesgeven), gaat het nog steeds goed. Ik geef nog steeds met veel plezier les. Misschien zal ik volgende keer eens uitleggen hoe de organisatie van Upavim er eigenlijk uitziet. Hoe het zit met de beurzen die sommige kinderen kunnen krijgen om naar school te kunnen.
Tot de volgende keer maar weer!