Maya-rituelen, veel kinderen en nog meer kinderen

Lieve allemaal,
Hopelijk gaat het allemaal erg goed met jullie. Hier beleef ik nog steeds een hoop! En met veel plezier. De afgelopen week was erg druk. Reyna, onze begeleidster, die ook lesgeeft in Reforzamiento (het bijlesprogramma) heeft twee tenen gebroken, en omdat Sammy met z´n ouders aan het reizen is, hebben we de afgelopen paar dagen met z´n drieën moeten draaien. Woensdag ging Nele met Reyna naar het ziekenhuis, dus toen stonden Anne en ik er alleen voor... Met twee seño´s dus voor zo´n 70 kinderen! We zijn maar naar de campo gegaan, een grote open plek waar je kunt spelen. Later smiddags moest ik de klassen van Nele en Reyna overnemen, ongeveer 25 kids, die ik niet kende, en nouja, heeeeel druk dus! Het lesgeven bevalt me prima. De kinderen zijn nog steeds erg lief, en soms ook een beetje vervelend, maar dat hoort er natuurlijk bij! sMiddags van half vier tot vijf heb ik samen met Anne de kleuters. Daar zingen we dan eerst mee (Merel: El Pollo!) en dan een boekje lezen, en daarna of spelen (puzzeltjes enzo) of werken: cijfers leren, en lijntjes overtrekken voor de fijne motoriek. Een van die jongetjes, Miguel, heeft nog nooit eerder een potlood vastgehouden, dus die kan er dan helemaal niks van. Maar dat is wel een lief mannetje hoor. Hij heeft dan van die blauwe laarsjes, waar hij met z´n blote voeten (nat en vies) de hele dag inzit. En die laarsjes zijn dan ook nog eens te klein... Sja, die zou je dan graag een nieuw paar schoenen geven. Gelukkig hebben de ouders van Sammy heel wat kleren en schoenen meegenomen, dus misschien kunnen we hem wat geven. Het lastige is alleen wel dat dit jongetje op de calle Principal woont en z´n ouders zelfs een auto hebben, wat betekent dat zij over het algemeen ietsje rijker zijn dan veel andere kinderen. Maarja, blijkbaar vinden die ouders het niet belangrijjk genoeg om voor hun kinderen te zorgen en ze fatsoenlijke kleren te geven (een broek met een gulp die niet dicht kan is hier heel normaal, en dan geen onderbroek eronder...). Soms dan moeten Anne en ik smiddags om vijf uur kinderen terugbrengen die niet opgehaald worden door hun ouders. Vaak wonen die kinderen ´abajo´ (beneden), en dan ga je dus echt op een gegeven moment van de weg af, langs stinkende paadjes met honden en kippen naar een huisje van golfplaten. Daar ligt dan zo´n vader, op een soort bed, een beetje de hele dag niks te doen, of tv te kijken. Of er is helemaal geen vader, in de meeste gevallen, want die is dronken, of dood, of die heeft de moeder al meteen verlaten.
Soms tijdens de lessen van de iets oudere kinderen dan ben je zo druk bezig met zeggen dat die kinderen stil moeten zijn, dat je eigenlijk geen les kan geven. Maar gelukkig is het vaak ook meer een soort algemene ontwikkeling, of gewoon anderhalf uur iets anders dan thuis zitten of op straat hangen. sOchtends heb ik een klasje van een paar kinderen van verschillende niveaus. En daar zit er dan ook eentje bij: Wilson. Die wil altijd heel graag spelen. Maar dat kan natuurlijk niet de hele tijd. Hij weet dat hij het laatste kwartier mag spelen, maar altijd zeurt hij zo een beetje. Op dinsdag was het alleen nog erger dan anders. Hij was echt een beetje raar, en zich aan het aanstellen. Zo leek het. Op een gegeven moment nam hij z´n schrift en potlood mee naar buiten en ging hij dus op het stoepje voor het gebouw zitten. Huilend. Nou, dan weet je dus dat er iets gebeurd is thuis. Hier weet je bij die kinderen eigenlijk nooit of ze zich aanstellen, of dat er echt iets aan de hand is. Dat maakt het wel moeilijk, want je kunt nooit echt boos worden. Die kinderen hebben gewoon echt aandacht nodig, en eigenlijk is het gweldig om te weten dat wij die aandacht kunnen geven.
Ai, het wordt wel heel lang he! Ok, nog even over het Maya-ritueel. Anderhalve week geleden was het Maya-nieuwjaar begonnen. Dat gingen we dus vieren met Billy (die hier vaak op het dak komt) en de circusgroep waar hij bij zit. Het was in de stad, op het dak van het postgebouw, waar die groep een ruimte heeft. Daar waren dan twee Maya-mensen die een vuur gingen maken, met veel kaarsen en daar werden dan allerlei offers ingegooid. (voornamelijk kaarsen en drank). En dan ging die vrouw allemaal dingen zeggen, en wij stonden er dus omheen. Later had ik begrepen dat het over maanden ging, en zegene dit en dat, en dat dus die Guatemalteken, in de maand dat ze jarig waren zich lieten ´zegenen´, en als dat dan bij je vriend gebeurde, dan kon je zo ook kaarsen in het vuur gooien. Zoiets. Heel bijzonder om dat eens mee te maken.
Verder zijn we afgelopen vrijdag uitgeweest (Anne, Nele, en twee Guatemalteekse vrienden Sergio en Billy en ik) . Ook in de stad. Eerst in een discotheek, en dat was heel gezellig. Maar die ging om een uur dicht, dus toen moesten we wat anders zoeken. Uiteindelijk was er zo´n groep jongens, die wel te vertrouwen waren, en die hadden ons dus meegenomen in een heel dure tent, waar ze dus eerst hun visa-kaart moesten laten zien om daar binnen te komen! En die hadden dus alles voor ons betaald. Haha, dat was echt een duur grapje. Voor hun dan!
Gisteren hebben we een nieuwe vrijwilliger van het vliegveld opgehaald: Veerle. Die slaapt nu bij mij op de kamer. Ze komt juist tijdens een heel drukke tijd, zo zonder Reyna en Sammy, dus die mag meteen hard beginnen! Ok, tot de volgende keer maar weer!
Adios, vos! (Vos is hier een soort ´jij´ maar dan alleen gebruikt onder vrienden. We leren hier ook een hoop slechte woorden!!)
liefs, Tomoko