Pura Guatemalteca

Que onda, vos?
Toen ik afgelopen week heel toevallig Christine tegenkwam (die ik ken van de talenschool) was het eerste wat ze tegen me zei dat m’n accent veranderd was. Of de andere vrijwilligers Belgen waren. Dat klopt! Ik merkte het zelf al, dat ik toch iets anders praat, maar volgens de Brabanders en Belgen blijf ik toch nog echt Hollands spreken. Het is grappig om te horen dat je bepaalde taaldingen heel snel van elkaar overneemt. Als jullie hier op bezoek zouden komen (jullie zijn altijd welkom!) dan zou je niks van me verstaan! Want behalve Belgisch (of Vlaams) komen er toch geregeld wat Spaanse woorden tussen.
Wat dacht je van:
- Dat vind ik straf! (Dat vind ik erg!)
- D’r falta nog 5 minuten. (Er ontbreken nog 5 minuten.)
- Het is toch plezant. (Het is toch fijn.)
- Mira! (Kijk!)
- Ik heb er geen gusting in om te bajaren. (Ik heb er geen zin in om naar beneden te gaan.)
- Vos! (Jij!)
- Borrie. (Dronkenlap.)
- Yo no fui. (Ik was het niet.)
Ach, zo kan ik nog wel even doorgaan, maar gezien de meesten van jullie het toch niet volledig zullen begrijpen, hou ik er over op.
De klassen zijn inmiddels weer veranderd. Ik heb nu een eerstejaarsklasje in de middag. Die leer ik de letters en simpele sommetjes. Maar omdat ik het hogere niveau heb, kunnen deze kinderen eigenlijk al best veel. Het is heel gezellig om zo bezig te zijn met letters. (Overtrekken, dingen tekenen die met die letter beginnen, plakken met stukjes stof, kleine dicteetjes… Mocht je nog meer ideetjes hebben, dan hoor ik dat graag!) Verder hebben we heftige discussies (onder de vrijwilligers) over de lettergreep-methode. Hoewel, ik ben de enige die denkt dat er misschien wel wat in kan zitten. Die kinderen leren namelijk de letters in lettergrepen: als je de M hebt, dan leer je ‘ ma, me, mi, mo, mu’. Ik denk dat als je ze duidelijk uitlegt dat de M ook een aparte letter is, dat het dan wel een goede methode is, maar daar denken veel mensen anders over. Die kinderen kunnen het namelijk niet meer lezen als er ‘arbol’ staat. Dan lezen ze ‘ abo’.
De leerlingen die we hebben, zijn gedeeltelijk kinderen die een beca krijgen van Upavim. Dat zijn speciale beurzen om naar school te gaan. Die kinderen zijn verplicht om naar de bijles te komen. Zo’n speciale beca kost ongeveer 150 euro per jaar, en daarmee kunnen de kinderen een jaar lang naar school en bovendien ook nog hun schoolspullen kopen. Het schooljaar is al zo’n paar weken begonnen, maar mochten jullie nu een kind willen sponsoren om naar school te gaan, laat het me dan weten. Dan kijk ik wat ik kan doen om te zorgen dat het geld op de juiste plek komt. Zelf wil ik daar ook voor kijken. Maar misschien pas vanaf volgend jaar. Hoewel er hier officieel geloof ik wel leerplicht is, gaan lang niet alle kinderen naar school. (Ik vraag het niet graag, maar mochten jullie toevallig gewoon een kleine donatie aan Upavim willen geven, dan kan dat gestort worden op mijn rekening postbanknummer 1810410 onder vermelding van sponsoring Upavim. Van een euro kun je hier al een t-shirt kopen. En echt, sommige van die kleren zijn hier zo vuil, dat ze echt wel iets nieuws nodig hebben. Hoewel, de ouders van Sammy hebben koffers vol kleren meegebracht, dus die zijn voorlopig eventjes niet heel nodig. Maar goed. Betere lesboeken of speelgoed is altijd leuk.)
Het is prachtig om te zien hoe sommige kinderen echt komen om het laatste kwartiertje te kunnen spelen. Met een bal zijn ze al ongelooflijk blij. Maar als je ze zegt dat ze vandaag niet met de bal mogen spelen, dan vinden ze een nieuwe puzzel ook hartstikke fijn. We hebben nu net een hele hoop nieuwe puzzels, en die kinderen vinden dat echt fantastisch mooi! Soms laat ik de eerstejaars ook met z’n allen een puzzel maken, en daar gaan ze dan helemaal in op. En spelletjes vinden ze ook altijd super. Bijvoorbeeld de kleuters, die hebben meestal thuis geen speelgoed, dus dan mogen ze bij ons wel eens spelen met de blokken ofzo, geweldig!
Inmiddels zit ik alweer drie maanden in Guatemala, en heb nu paasvakantie (Semana Santa). Het bevalt me hier prima. Ik word nog niet gek van alle tortilla’s, frijoles (zwarte bonen) en avocado. Ik geniet van de piña’s, coco’s en mango’s. Ik lach (al dan niet vol afschuw en spijt) om de borrie’s die hier op straat liggen en je naroepen (‘I love you’). Ik zing vrolijk mee met de liedjes die drie keer per uur op de radio komen (‘Solo por un besoooo!’ ‘Pasa me la botellaaaaha!’ ‘ Dame mas gasolina!’). En ik roep uitbundig ‘holaaa’ tegen de kinderen die van de andere kant van de straat ‘Seño Tomoko!’ roepen. (Of ‘Tu moco’, wat ‘ jouw snot’ betekent, ja, ik heb toch een plezante naam!) Soms durf ik zelfs een bananenschil uit het raampje van de bus te gooien. Dat is echt pura Guatemalteca, want die mensen hier gooien dus alle afval zo uit de bus. Verschrikkelijk, want het is een grote vuilnisbelt op straat. Vandaag heb ik zelfs als een echte Guatemalteek op blote voeten door de stad gelopen. Omdat mijn slippers die ik vorige week had gekocht voor een euro het hadden begeven. Mejor calidad que nunca! Betere kwaliteit dan ooit. Calidad de Guatemala!
Ja, ik pas me wel aan aan het leven hier.
Veel liefs, en tot de volgende keer maar weer! xx