la vida

Hoi allemaal,

Un elefante se columpiaba... Met de kleuters beginnen we altijd met een half uurtje zingen. Veel liedjes gaan over dieren, zoals een olifant of een schildpad, maar weinig kinderen hebben die dieren ooit gezien. Ook de boeken die we voorlezen gaan vaak over tijgers, apen of giraffen. Maar die beesten kennen ze eigenlijk alleen van een plaatje. In de dierentuin zijn de kinderen nog nooit geweest. Veel te duur natuurlijk.
Daarom was het ook zo fantastisch om eens met de kleuters en eerstejaars een uitstapje naar de dierentuin te maken. Jullie hadden ze moeten zien roepen bij de apen: OE-OE-OE! En als echte aapjes hingen ze dan aan de reling, voor de kooi. En ze begonnen spontaan te zingen bij de olifant (zie liedje hierboven). Het mooiste was toen de olifant ging eten. Terwijl de olifant wat met zijn slurf door het hooi sleepte, vroeg Miguel (6 jaar) beleefd: ´Más por arriba por favor!´ (meer naar boven alsjeblieft). En al die verwonderde gezichtjes bij de giraffen. En grommen dat de kinderen deden bij de leeuwen!
´s Middags kregen we een heerlijke lunch van pollo frito en arroz. En daarna lekker spelen in het gras: koprollen, kruiwagentje, hinkelen en vallen. Hier in de buurt is er geen gras, dus die kinderen vonden het echt prachtig om daar lekker in te rollen.
Met de grotere kinderen gaan we ook nog een excursie doen. Misschien kamperen… Maar dat moeten we nog zien.
Maandag 1 mei hadden we vrij. En dus zijn Sammy, Nele, Veerle en ik twee daagjes erop uit geweest in Monterrico (het mooiste strand dat ik ook heb gezien, met mega heftige golven). Anne was met haar ouders op reis, dus zat ik daar, op koninginnedag in mijn eentje tussen alle Belgen! Gelukkig had ik toevallig een oranje shirt aan en was het tafelkleed van het restaurantje waar we hebben gegeten oranje. En de Belgen maar lachen om de manier waarop ik ´koningin´ zeg. (met een soort j ertussen, in plaats van konin-gin).
Het was een heerlijk weekend, en we zijn allemaal verschrikkelijk verbrand. Wat alle Guatemalteken erg grappig vonden, omdat ze niet begrepen dat dat pijn kan doen! Maar op hun beurt hebben wij ze ook lekker uitgelachen!
Sinds vorige week is namelijk de tijd een uur vooruit gezet. Het is de tweede keer in Guatemala dat dat gebeurt (de eerste keer is het na een week weer teruggedraaid omdat ze het niet begrepen). Dus je begrijpt dat het een grote miscommunicatie was. In Monterrico hadden ze ons beloofd dat we om 1 uur in het hotel konden. Dus toen ik om tien voor half twee vroeg hoe lang het ongeveer nog zou duren voordat we onze spullen daar kwijt konden, zeiden ze doodleuk: ´We hadden toch gezegd om 1 uur?´. Ik: ‘ehm, het is al twintig over 1’. Begint de vrouw te lachen. ‘Ach nee, wij leven hier nog in de oude tijd.’ Op dinsdag kregen we bezorgde kinderen en ouders op het dak. Beginnen de lessen nou om negen of om acht uur? Negen uur nieuwe tijd natuurlijk! Die Guatemalteken begrepen dus niet dat je je klok gewoon een uur moet verzetten. Zelfs als de ouders de kinderen op tijd in de les brachten, vroegen ze nog of de kinderen om vier of vijf uur opgehaald moesten worden. Oude of nieuwe tijd… Zinnen als: ‘Ik moest vandaag al om vier uur opstaan om op tijd op m’n werk te zijn, maar ik mocht wel een uur eerder stoppen’, waren heel normaal de afgelopen week. We hebben ons werkelijk rotgelachen.
Verder hebben we twee weken geleden met de kinderen van reforzamiento meegedaan aan het Festival por la Vida. Het was een feest georganiseerd door Caja Ludica en verschillende groeperingen hier in de buurt die tegen geweld zijn. Dat is namelijk nogal een serieus probleem hier. Dat ik hier niet in de meest veilige buurt van Guatemala woon, dat wisten jullie misschien al. Er zijn hier twee bendes actief en vooral ‘s nachts beheersen die het leven op straat. Letterlijk, want regelmatig schieten ze elkaar dood. Vorige week stond er een reportage in het Belgische tijdschrift Knack (geloof ik), waarin ook heel veel over de bendes werd uitgelegd. Als je als kind te veel op straat hangt, dan maak je grote kans om door een van de bendes ´gecharterd´ te worden. Ze beginnen met kleine opdrachtjes voor kleine bedragen. ´Wil je 5 Quetzal verdienen?’ Als arm kind zeg je daar niet snel nee tegen. En dan gaat het dus mis. Als je uit de bende wil stappen, dan moet je al het geld dat je ooit hebt verdiend terugbetalen. Geen doen dus. Het is echt om heel triest van te worden, en dan ook nog te zien in wat voor omstandigheden de kinderen leven… Wij, de vrijwilligers, zijn behoorlijk veilig op het dak. In al die jaren (toch zeker 15) is er nog nooit iets met vrijwilligers gebeurd. Je moet vooral voorzichtig zijn, en niet na het donker op straat. Vandaar ook dat we blij zijn dat het uur is veranderd. Want nu is het toch zeker tot half acht licht buiten. Mocht je meer willen weten over onveiligheid hier op straat en de bendes, dan verwijs ik jullie graag door naar de website van Sammy en Nele.
www.kwoensj.be.
Als je dan kijkt bij het stukje ‘Festival por la Vida’ dan hebben zij ook iets geschreven hierover.
Op dat festival hebben met de kinderen drie dansjes gedaan. De Macarena, de vogeltjesdans en ‘Racata’. Het publiek schoot echt meteen in de lach toen we begonnen met de tweede dans! Een beetje een kip nadoen, dat is toch belachelijk! Het was een groot succes, want er waren heel veel kinderen en ouders komen opdagen.
Voor verhalen van andere vrijwilligers kunnen jullie kijken op:
Anneinguatemala.waarbenjij.nu
Veerledecoo.waarbenjij.nu
Sinds twee dagen hebben we er weer een nieuwe vrijwilliger bij: Bieke, ook uit Belgie. Nu slapen we dus gezellig met zn drietjes op een kamer! Het is misschien wat krap, maar mensen, (ffft, fft, Billy de B… , mag ik een vraag stellen?, ik wil een borrel alstublieft, porque las mujeres tienen derechos), wat maakt het ook allemaal uit!
Gisteren hebben we een voetvalcompetitie gehouden met heel veel kinderen. Een groot feest, want voetbal is echt sport nummer een hier. (Behalve dat de Guatemalteken niet kunnen voetballen, ze hebben nog nooit meegedaan aan een WK). We hadden allemaal voetbalshirtjes voor die kinderen, en dat maakte het helemaal echt. En ook het volkslied lieten we klinken. En die kinderen allemaal met de hand op de borst meezingen! Het enige waar sommige mensen Holanda van kennen is voetbal: Van Nistelrooy!
Ok, dit was het weer. Mijn veel te lange stukje. Waar jullie veel te lang op hebben moeten wachten. Alleen nog even mijn adres, want mochten jullie mij post willen sturen, dan ben ik daar natuurlijk heeeeel blij mee!

Tomoko Claringbould
Upavim
Calle Principal
Sector D-1
Colonia la Esperanza
Zona 12, 01012
Ciudad de Guatemala
Guatemala

Tel: +502 24799061

Liefs, Tomoko xx

ps: ik zet binnenkort veel foto's op de website!