Humpa-lumpa-muziek en reuzenschildpadden

Hola amigos!

Wat is het heerlijk om weer terug bij Upavim te zijn! Ik had gedacht dat het vreemd zou zijn, dat kinderen en vrouwen me niet meer zouden herkennen, dat ik alles weer opnieuw zou moeten uitvinden… Maar niets van dit al! De vrouwen reageerden allen blij verrast om me weer te zien - ´Que alegre!`- en ik was nog geen vijf minuten bij Upavim en er hingen al vijf kinderen als aapjes aan me.
Ik heb Cholopo en zijn hele schare broertjes en zusjes gezien! (Er is nog een baby op komst… Volgens doña Carmen moet de moeder worden dichtgenaaid.) En Rosa! En zelfs Miguelito! Morgen zal ik nog meer kinderen zien. Ik kan niet wachten. De kinderen zijn trouwens geen steek veranderd. Wat me wel een beetje zorgen baart, ik had gehoopt dat ze wel een beetje zouden groeien.
Verder kwam ik vandaag meteen terecht in de `babyshower` van Reyna, die ergens deze maand zal bevallen van haar derde kind. Ook die vrouwen veranderen geen steek…

Bedankt voor de vele reacties op mijn vorige berichtje! Ik weet het, ik ben jullie mijn verhaal van de afgelopen anderhalve week schuldig, en ik zal nu een poging doen jullie te vertellen waarom ik geen tijd had eerder een bericht te schrijven.

Mexico is een prachtig land. En dan bedoel ik niet alleen hoe het eruit ziet, maar alles eromheen. De mensen, de cultuur, de sfeer die er hangt. Als je op reis bent, merk je dat meteen. Zo is er altijd muziek in het openbaar vervoer. Een i-pod heb je niet nodig, want iedereen luistert naar dezelfde verschrikkelijke Mexicaanse humpa-lumpa-muziek, die keihard door de bus schalt. En juist dat maakt de sfeer.

Mijn reis ben ik begonnen in Mexico DF. Uitgezwaaid door een heus uitzwaaicommittee (+ zanger) ging ik op pad. En eigenlijk ben ik nog (haast) geen moment alleen geweest.
Met Ana uit Spanje heb ik drie dagen in Mexico DF doorgebracht, met Helen uit Engeland in Taxco (zilverstadje), met een stel Mexicanen uit Tijuana en DF aan de pacifische kust (Mazunte: wow, wat een vakantiegevoel aan een prachtig baaitje), en met de Duitse Manuel en Deense Thomas in San Cristóbal de las Casas (en een beetje met Angel, maar dat is een verhaal apart…)

Ik zal mijn verhaal doen aan de hand van een aantal gebeurtenissen.
Met de metro om half zeven `s avonds op een doordeweekse dag in DF is geen goed idee! De mensen die normaal gesproken met CD-spelers en grote boxen gekopieerde CD´s proberen te verkopen zijn dan nergens te verkennen. Het perron is in twee delen verdeeld: een deel voor de mannen, die gretig naar het andere deel kijken, en een voor de vrouwen en kinderen. Als er een metro aankomt, hebben de mensen die uit willen stappen, twee seconden om dat te doen. Vervolgens word je letterlijk in de metro geduwd, totdat er niemand, maar dan ook niemand meer bij kan. Dan duurt het vijf minuten voordat de deuren uiteindelijk echt dichtgaan, terwijl er overal nog deeltjes jas uit de deuren hangen. Zo vol is het. Hetzelfde ritueel herhaalt zich bij elk station… Ik verzeker je: het is een hele ervaring om dat een keertje mee te maken, maar zolang je het daarna kan vermijden, lijkt me dat een uiterst verstandig plan. Overigens is de metro op niet-spitsuren een geweldig vervoermiddel. Hij komt werkelijk elke twee minuten en brengt je naar alle uithoeken van de stad.

Dan, een regelmatig gevoerd gesprek op de markt:
- Spreek je Spaans?
- Ja.
- Waar kom je vandaan?
- Van Nederland.
- Goh, wat spreek je goed Spaans!
Haha, ik heb net drie woorden gezegd…

Ik heb een nieuwe foto voor mijn facebook: een foto van mij bij een bordje Avenida Ámsterdam. Ha! Tijdens onze ronddwaling met Ana en een Mexicaanse vriendin van haar door een hippe buurt (Condesa) in Mexico DF, kwamen we ineens deze mooie straat tegen. En het allermooiste was: er was een heus fietspad! En nu jij!

In Teotihuacan, ruines van een oude stad van de Teotihuacanen (niet de Azteken dus!): als je op bepaalde plekken tussen de oude tempels / pirámides klapt, dan roept een quetzal (vogel) terug. Bij Ana en de gids waren het volwassen quetzales, maar omdat ik niet zo hard kan klappen, antwoordde een babyquetzal!

In Taxco had Helen twee ringen gekocht, een voor haar vriendje met haar naam erin gegrafeerd (hoe cheezy!) en een voor haar met de naam van haar vriendje. De man die de namen grafeerde, deed dat ongelooflijk mooi en Helen kon haar geluk niet op met de zilveren ringen die ze had gekocht. Totdat ze zag dat de naam van haar vriendje (Abennamar) verkeerd was gespeld. Oeps. Het blijven Mexicanen…

Ik heb gekotst in de zee… Haha. Maar het was het waard. We deden een tour met een bootje over de oceaan, waarbij we hebben gezwommen met reuzenschildpadden (ja Sammy, ik heb ze echt gezien!) en met minidolfijntjes. Helaas was ik een beetje zeeziek. Ik had gehoopt dat ik er overheen zou groeien. Niet dus!

En wat betreft San Cristóbal de las Casas… Sja, dat blijft gewoon een fantastisch stadje. Na de eerste stap die ik er weer zette, wist ik meteen waarom ik zo van dit mooie koloniale stadje hou. Wat is het fijn om een cappucchino in het park te drinken en alleen maar naar de voorbij lopende mensen te kijken…

En nu ben ik weer terug bij Upavim. Ik wil hier niet meer weg. Maar ok, ik beloof jullie: ik kom heus wel terug!

Besos y abrazos! Tomoko xx

PS: Ik heb dit bericht gisteren geschreven, maar had toen ruzie met de computer en kon 't niet plaatsen. Vandaag een heerlijke dag gehad op Upavim. (Dale, dale dale!)