Piñata

Wat doe je als je niet in Nederland bent en CISV-leider kan worden? Dan bezoek je oude CISV-vrienden! En dat is dus wat ik vrijdag heb gedaan. Ik ben bij Mofi langsgeweest. Oude herinneringen opgehaald, naar de film geweest... erg gezellig. Maar wat een groot verschil is het met wat ik de volgende dag zag!
Toen ben ik namelijk naar Upavim geweest, de organisatie waar ik ga werken, in de sloppenwijken. Dat huis van Mofi was niet normaal groot, echt ik kon erin verdwalen. En als je dan ziet waar die kinderen wonen, dat is wel andere koek.
Die kinderen zijn trouwens fantastisch. Zaterdag was er een piñata. Een soort grote pop (in dit geval een rode kater) met heel veel snoepjes, waar de feestvierder, die geblinddoekt is, op moet slaan totdat alle snoepjes eruit vallen. Dat was natuurlijk groot feest voor die kids! Het was ter gelegenheid van het vijf jaar samenzijn van twee vrijwilligers: Harrie en Macha. De kinderen waren helemaal door het dolle heen. En zó grappig: ik kwam daar dus aan, had een paar kinderen gezien toen ik aankwam in Guatemala, maar kende verder niemand, maar ze zijn zo gewend aan vrijwilligers dat ze meteen naar me toe kwamen, en vroegen hoe ik heette, en waar ik vandaan kwam, en of ik daar kwam werken. En meteen in m’n armen springen, en op m’n schoot! Het liefst nog twee tegelijk. Die kinderen hebben duidelijk liefde nodig.
Zondagavond was er een groot feest bij Upavim, voor Harrie en Macha. Maar helaas moest ik voordat het begon al naar Antigua, want ik had maandagochtend om acht uur alweer Spaanse les.
Spaanse les gaat nog steeds prima. Leer veel, en vergeet ook weer veel. Moet nodig al m’n aantekeningen doornemen.
Dit weekend ga ik naar Lago de Atitlán, een groot meer in het midden van Guatemala, samen met m´n huisgenoten Len en Diego en nog een meisje uit Zweden: Elin. Heb er erg veel zin in, want m´n hoofd explodeert zowat van al dat Spaans! Ik begin zelfs Japans te praten tijdens de lessen... Doko in plaats van donde, sja het lijkt toch allemaal op elkaar!