de bus

Luie toeristen die niet graag integreren in het Guatemalteekse leven, noemen het chickenbus. Echte Guatemalteken gaan gewoon met de camioneta. En dat is het vervoermiddel dat Elin en ik afgelopen weekend ook hebben genomen om naar het meer van Atitlan te gaan.
Hier in Guatemala heb je een aantal soorten vervoermiddelen: de shuttle-bus, voor de rijke en luie toerist, de tuctuc, ook wel taxi, de pick-up, voor minstens dertig personen om in te staan, de minibus, vertel ik later over, en de gewone bus (chickenbus / camioneta). Gezien ze hier niet zoals in Utrecht superdeluxe bussen hebben van 25 meter lang, maar wel minstens zoveel pasagiers, is het openbaar vervoer ongeveer te vergelijken met lijn 12 naar de Uithof. Bushaltes hebben ze niet, je moet gewoon langs de kant van de weg staan en de bussen aanhouden. Maar als je een plaatsje wil bemachtigen kun je wel naar de terminal lopen. Dat leek Elin en mij wel een goed idee, vooral omdat we niet precies wisten waar de bus zou rijden.
Op de stoffige terminal, naast de markt, staan zeker vijftig oude schoolbussen uit de VS, een kwart is geel, het andere deel is geverfd in alle mogelijke kleuren: typisch Guatemala, zo kleurvol. Overal staan 'ayudantes' die roepen waar de bussen heen gaan. Wij hadden geluk, want de eerste bus die we tegenkwamen was de goede: naar Chimaltenango. Binnenin zijn banken, voor twee en een half persoon, en daartussen een gang voor een half persoon. Maar voor Guatemalteken is het heel normaal om met z'n drieen op zo'n bank te zitten en op de een of andere manier nog iemand ertussen te zetten ook! De radio staat altijd hard, en het is een gehobbel van jewelste, maar dat maakt het eigenlijk alleen maar des te gezelliger!
Toen Elin en ik in Chimaltenango overstapten in een bus die volgens de ayudante naar Panajachel zou gaan (het dorp waar we heen wilden), wisten we nog niet dat we nog twee keer moesten overstappen. Gelukkig heb ik heel af en toe goede voorgevoelens, en vroeg ik, na een uur, net op tijd waar de bus heen zou rijden: naar Xela. Oeps, verkeerde bus! Elin en ik snel eruit naar de bus die voor ons stond, wat een geluk dat we daar op dat moment achter kwamen. Die bus reed niet verder dan Solola, een heel mooi dorpje, waar we de tijd hebben genomen om rond te kijken op de markt. En vervolgens met de bus naar Panajachel, waar we samen met een hoop indigenas en nog een stel Nederlandse meiden zaten. (Han: incl. Devika!) Hoewel we ons een beetje squeezed voelden aan het eind van de rit, was dit allemaal nog best te doen!
Onze terugweg echter, was een heel ander verhaal: eerst zaten we in een minibus: zo'n klein autobusje, met vier rijen voor drie personen. In elke rij zaten er al vier, toen Elin en ik er nog bij kwamen. Elin kon zich nog net op een stukje bank zetelen, terwijl ik achter de stoelen voorin op een soort verhoginkje hing, me vasthoudend aan de stoel naast me. Op een goed moment zaten we met z'n vijfentwintigen in de minibus! De 'ayudante' moest de schuifdeur vasthouden, want die paste niet meer dicht. De tweede bus was net zo feest: helemaal vol, en als je denkt nu kan er echt niemand meer bij, dan komen er nog tien in. Handig is vooral als mensen eruit moeten. Dan staan ze namelijk tien minuten van te voren op, en proberen ze langs de mensen die in het gangpad hangen naar voren te lopen. In plaats van dat ze wachten tot de bus stopt, en dan iedereen even uit de bus stapt, maar nee, dat gaat niet snel genoeg!
Al met al is het vaak een hele belevenis om met de bus te gaan. En nog een goede ook!
Morgen plaats ik nog wat foto's. Ook van ons weekend aan het Lago de Atitlan. Wow, het is echt prachtig daar. En ik heb ook foto's van de vulkaan Pacaya die we dinsdagmiddag hebben beklommen. (Ik heb lava gezien!) Verder leer ik nog steeds veel Spaans, hoewel ik nog niet zeker weet of ik nu veel kan zeggen... Adios voor nu in ieder geval!