Rare weken

Lieve allemaal,

Sinds mijn verjaardag is er een hele hoop gebeurd hier op het dak. Het zijn rare weken geweest. Na mijn feest volgden vele discussies, en ook de samenstelling van het dakgezelschap is geheel veranderd. Harrie en Macha zijn weer teruggekomen in plaats van Chuck en Casta. Reyna, de coordinator van de vrijwilligers, werkt ook weer in Reforzamiento, in plaats van Patty, die haar twee maanden had vervangen. Bovendien wonen ook Sammy, Nele en Anne niet meer op het dak. En of dat niet genoeg is, nadert de vertrekdatum van Veerle dreigend snel. (Om precies te zijn zondag.) Verder is Macha gisteren vertrokken naar Nicaragua, en is Madeleine, een meisje uit de VS weer hier komen werken. Vorig jaar was ze hier al geweest, maar die was zo onder de indruk dat ze terug wilde komen. Dus is ze er nu weer voor twee maanden.
Zo gaat dat he, vrijwilligers die komen en gaan. Maar als je voor een tijd een heel gezellige groep had, dan kan dat ook best moeilijk zijn.
In ieder geval gaat het werk hier gewoon door, en geniet ik nog volop van alle kinderen. Megadruk, dat zijn ze wel, maar ik heb het hier zo naar mijn zin dat ik zeker tot het einde van het Guatemalteekse schooljaar wil blijven. En daarna ook het zomerprogramma wil meemaken. Dat is half december afgelopen, dus heb ik mijn ticket ook verschoven:
Ik blijf hier tot 18 december 2006 en kom op 19 december aan in Nederland. Nog een hele tijd dus, om van alles te doen.
Behalve het werk met de kinderen zijn Harrie, Macha, Veerle, Bieke en ik vorige week erg druk geweest met een 59 pagina´s tellende vertaling van een handleiding over onder andere de ´zelfnivellerende loopbrug met veiligheidskabine´. Er kwam hier ineens een man aangezet die vroeg of we misschien iets konden vertalen van het Engels naar het Nederlands. Nou, dat was me een werk! Gelukkig kregen we er behoorlijk voor betaald, want echt, het was zo´n belachelijke technische tekst, dat we er soms wanhopig de slappe lach van kregen. Afgelopen vrijdag hebben we ook nog de tekst van de instructie-video ingesproken, of tenminste, Harrie heeft dat gedaan. Met z´n zachte G, en het klonk verbazingwekkend goed!
Het geld dat we met deze opdracht hebben verdiend gaat voor een groot deel naar het ´Upavim-nood-ziektekosten-potje´. Sociale zekerheid bestaat niet in de sloppenwijken, dus als iemand ziek is, of bijvoorbeeld een ziek kind heeft, dan is er vaak geen geld om naar de dokter of het ziekenhuis te gaan. Zo gebeurt het vaak dat bijvoorbeeld kinderen met een gehoorprobleem slecht kunnen praten, terwijl dat probleem heel makkelijk opgelost zou kunnen worden door een simpele operatie. Zelfs het uitspuiten van oren wordt vaak nagelaten (door gebrek aan geld), waardoor sommige kinderen heel slecht horen, en zo niet mee kunnen komen met de lessen op school. In deze drie weken zijn Nele en Anne hier ook mee bezig geweest. (Bijvoorbeeld door naar de dokter te gaan met verschillende kinderen.)

Niet alleen de mensen op het dak zijn veranderd, maar ook het weer. Het regenseizoen is begonnen, en dat betekent dat het elke dag toch minstens een uur, zoniet de hele middag en nacht regent. Het landschap (de vuilnisbelt waar wij uitzicht op hebben) is behoorlijk wat groener geworden, en ´s avonds is een trui geen overbodige luxe. De was kunnen we nu echt niet meer dagenlang laten hangen, hoewel dat voor het witte rokje van Veerle, dat blauw was verkleurd in de was, wel een goede bleekmethode bleek te zijn.
Misschien ook dat de kinderen door dit weer wat drukker zijn, want de hele dag binnen zitten is ook geen pretje. Al helemaal niet in die golfplaten huisjes. Want als het hier regent, dan verandert de hoofdstraat in een grote rivier, die precies naar de ´arena´ van krotten stroomt. Gezien de huizen daar op de onverharde grond van de vuilnisbelt zijn gebouwd, kun je je daar alleen nog maar op de bedden droog houden. Of eigenlijk dat zelfs niet, want die golfplaten zijn niet op alle plekken waterdicht. Het is niet zeldzaam als een kind naar je toekomt en zegt: ¨Als het regent kan ik niet slapen, want boven mijn bed zit er een gat in het dak, en dan is mijn hele bed nat.¨ En dan moet je niet denken, dat ze het bed toch eens moeten verplaatsen, want daar is vaak geen ruimte voor.

Verder wilde ik nog schrijven over Jose, of Cholopo, zoals die hier wordt genoemd. Dat is een negenjarig, vies, vuil, klein, ondervoed en megaschattig straatjongetje. Hij gaat niet naar school, omdat hij altijd op zijn kleinere broertjes en zusjes moet passen. Maar sinds deze week komt hij in reforzamiento, om dan toch iets te leren. Of hij dat gaat volhouden, geen idee, maar we doen ons best. In ieder geval leren we hem de cijfers, en hopelijk kunnen we hem ook een beetje leren lezen… Het laatste kwartiertje mogen ze altijd spelen, en al drie dagen achter elkaar maakt hij dezelfde puzzel. En trots dat hij is als die af is! Wat een lief mannetje.

Goed, tot zover… Hoop dat het weer bij jullie iets minder regenachtig is. Veel plezier met het WK. Ik volg het hier ook zo´n beetje, hoewel ik alleen nog maar het laatste half uurtje van die wedstrijd tegen Ivoorkust heb gezien… De Guatemalteken zijn hier trouwens volledig geobsedeerd door de ´Mundial´. Als je wil uitleggen waar Nederland ligt, hoef je alleen maar te zeggen dat het naast Duitsland ligt.

Heel veel liefs, en tot de volgende keer maar weer. Tomoko xx