Mexico, Mexico, Mexiiiiiico!

Hola todos,

Soms denk ik weleens, als ik terug ben in Nederland, wat ga ik allemaal missen? De kinderen, natuurlijk. En de gezelligheid op het dak, de muziek, het uitzicht op de vulkaan, het eten (piña en mango!), de bussen, de cultuur, en wat al niet meer. Gelukkig zit ik pas net halverwege, en zijn er nog een hoop maanden te gaan.
Ook het schooljaar zit op de helft, en daarom was er vorige week een weekje vakantie. En omdat Anne en ik allebei onze visa moesten verlengen (drie dagen het land uit), besloten we om ook samen met Bieke, Sammy en Nele naar Mexico te gaan. Helaas was Veerle niet mee, want die hadden we net, na een uitgebreid afscheid, op het vliegtuig terug naar België gezet.
Onze vakantie begonnen we in Xela (Quetzaltenango, de tweede stad van Guatemala, hoewel een stuk minder groot dan de hoofdstad). Terwijl Anne, Bieke en ik daar gezellig wat zaten drinken, kwamen we toevallig twee jongens tegen die we nog kenden van onze vorige vakantie met de Pasen. Erg grappig. Ze hadden ons diezelfde avond nog naar een uitzichtspunt gebracht, waar vanuit we helemaal over de stad konden kijken. Prachtig. En de volgende ochtend namen ze ons mee naar de warmwaterbronnen, die ons ook al door anderen waren aangeraden. Heel bijzonder, zo dat warme water uit de bergen! We hebben ons gezicht daar ingesmeerd met zwart spul uit de rotsen, een soort natuurlijk gezichtsmasker ofzo. Sja, je moet je een beetje aanpassen hier he!
De volgende middag kwamen we aan in San Cristóbal de las Casas, een koloniaal stadje in Mexico. Ze hebben daar een heel grote ´artesania´-markt, waar we ons dan ook behoorlijk hebben uitgeleefd: oorbellen, tollen, poncho´s, schildpadjes, en een tafelkleed! Of nouja, dat laatste heb ik gekocht, en dat noem ik zo, maar eigenlijk is het een soort heel grote sjaal, of een kleed, wat zo lekker warm is om ´s avonds om je heen te dragen. Dat was ook wel nodig, want gezien San Cristóbal nogal hoog ligt, was het behoorlijk koud. Ja, ik geloof dat het nu eindelijk in Nederland warmer is dan hier…
De volgende dag met de bus (nog eens 5 uur) naar Palenque, een verschrikkelijk lelijke spookstad. Gelukkig was ons doel niet de stad zelf, maar de Maya-ruïnes die daar dichtbij liggen. Toch weer heel indrukwekkend, zo´n oude stad, waar duizenden mensen hebben geleefd. Het interessante was ook dat we ín de ruïnes konden, iets wat in Tikal niet kan. We hebben zelfs in een soort kamertje gezeten, dat vroeger een sauna moest voorstellen! Toen we terug naar de uitgang van het ´park´ liepen, kwamen we nog een mooie verrassing tegen: twee prachtige watervallen, midden in het ´oerwoud´. En dat waren niet eens de grote watervallen, die we die middag en de volgende dag ook nog zouden bezoeken.
Een daarvan heet Misol-Ha, een heel grote waterval, waarvan het water van meters hoogte naar beneden klettert. Je kunt daar ook achter de waterval lopen, en dat hebben we dus gedaan. Waarbij we kletsnat terugkwamen. En omdat we toch al zo nat waren, hebben Sammy en ik nog eventjes onderaan de waterval gezwommen. Heel spannend!
De tweede waterval heet Aguas Azul, een vooral heel brede waterval met verschillende trappen. Ook daar kon je zwemmen, waar we natuurlijk gebruik van hebben gemaakt. Helaas had ik het zwemwedstrijdje 5 meter tegen de stroom inzwemmen gruwelijk verloren: ik kwam niet verder dan een meter!
Daarna weer terug naar San Cristóbal de las Casas, waar we nog naar een feestje zijn geweest, (helaas konden we Angelito niet vinden!), en vervolgens weer naar Xela, omdat Sammy en Nele daar nog niet waren geweest, gezien zij (wegens parasieten) een dag later zijn vertrokken. En omdat we niet in een dag terug wilden reizen (12 uur). We hebben een erg gezellige avond in Xela gehad. Moe maar zeker heel erg voldaan kwamen we zondag weer terug in La Ciudad de Guatemala! En om de feestvreugde compleet te maken, kreeg ik die avond ook nog eens bericht van Merel en van mijn ouders dat ze me hier willen komen opzoeken!
Inmiddels werken we alweer een kleine week vol goede moed in Reforzamiento. De kleutertjes zijn nog steeds kleine aapjes (Miguelito en Luis), en de iets oudere kinderen zijn nog steeds grote ondeugende druktemakertjes. Een tl-buis is tijdens het voetballen uit het plafond geschopt, de po waar de kleuters alleen in mogen plassen is ondergepoept en tijdens de Engelse les werd er voor de zekerheid nog eens gevraagd of we nu Engelse of Nederlandse les gaven. Het is toch fijn, om hier bij Upavim te werken!
Mochten er mensen, behalve Merel en mijn ouders, nog bedenken hierheen te willen komen, jullie zijn natuurlijk van harte welkom! Er is tussen eind augustus en oktober een tekort aan vrijwilligers, dus stel nu dat je zin hebt om naar Guate te komen en een superervaring te hebben…

Heel veel liefs, en ik hoop van jullie te horen, Tomoko xx