Excursies

Lieve allemaal,

Na meer dan een half jaar in Guatemala zou je toch denken dat ik een beetje een idee heb over hoe Guatemalteken in elkaar zitten. Nu heb ik dan wel zo`n vaag vermoeden hoe die hersenen van die mensen hier in elkaar steken, maar ik blijf me laten verrassen en verbazen.
Gisteren hebben we een excursie gehad met de kinderen van het tweede tot en met zesde jaar van de basisschool. Deze uitstap was georganiseerd door het ministerie van onderwijs, en behalve een datum prikken en zorgen dat er kinderen zouden komen, hoefden wij eigenlijk niks te regelen. Lekker makkelijk, dachten wij. Maar achteraf hadden we het liever zelf georganiseerd…
Om acht uur zou een bus ons komen ophalen. Dat dat half negen werd, hadden we wel verwacht en was dus zeker geen ramp. Alle kinderen in de bus, en we vertrokken. Lekker liedjes zingen, heel gezellig. Na een half uurtje stonden we stil. De bus chauffeur wist niet zo goed waar we heen moesten, en is het gaan vragen. Toen we weer door gingen duurde het niet lang tot we weer stil stonden langs de weg. Dit keer moesten we wachten op een of andere bus, waar we eigenlijk niet zoveel van begrepen. Zeker een half uur hebben we daar zitten wachten, terwijl die kinderen alleen maar drukker en drukker werden, en de damp op de ramen stond van de warmte. Met bijna 90 man in de bus is het wel zweten. We gingen maar door naar een andere plek om te wachten. Nog eens een half uur, voordat Reyna toegaf en had gezegd dat de kinderen naar buiten mochten. Pff, wat een opluchting, letterlijk!
Toen na een half uur bleek dat kinderen maiskolven van een veldje aan het jatten waren (oeps), vond Reyna het genoeg en gingen we verder naar onze bestemming: Cerro de las Cerras, een prachtige berg natuur waar je lekker tussen de bomen kunt spelen en fantastisch uitzicht hebt over Guatemala-city. Eerst mochten de kinderen voor straf (de maiskolven) niet naar buiten, maar gezien ze elkaar anders echt in elkaar zouden slaan (het blijft een stelletje verharde straatkinderen) hebben we ze `losgelaten`. Het was echt als een stel wilde honden dat die kinderen uit de bus sprongen, heen en weer rennend, gillend van plezier. Zo`n beetje frisse lucht doet die kids geweldig veel goed. De vrijwilligers leven hier vaak maar een jaartje, of minder, maar die kinderen wonen al hun hele leven op de vuilnisbelt, onder de stinkende uitlaatgassen van de bussen. Groen, dat is iets voor in de verte, of aan de andere kant van het ravijn waar het vuil in wordt gestort.
Uitendelijk kwam dan toch `de andere bus`, met een groep kinderen die allemaal minstens een kop groter waren dan onze kids. Nu gaat het gebeuren, dachten we. Na drie uur wachten (sja, het blijven Guatemalteken) hadden we toch wel een soort van activiteit verwacht. Je kunt daar immers in het bos fantastische spellen doen. Helaas had het ministerie niet meer in petto dan eten en een wandelingetje door het gebied. Ai! Hadden we het maar zelf georganiseerd, dan hadden we op z`n minst een fantastische activiteit kunnen bedenken…
Dan nog iets raars. We kregen daar allemaal een `tussendoortje`: een pakje kaakjes met een blikje vruchtensap. Prima natuurlijk. Die andere groep kreeg veel meer eten (bonen, beetje rijst, broodje, appel en meer sap). Maar ja, dat was nog tot daar aan toe. Misschien hadden die de luxere versie van de uitstap ofzo… Maar toen was er nog wat over van die andere groep en had onze begeleidster Reyna bedacht dat alleen de grotere kinderen dat mochten opeten. En de kleine kinderen dan?! Sja, die waren toch klein en hadden minder eten nodig. Ik denk dan, of je geeft ze allemaal wat, of je geeft ze allemaal niks. Want nu hadden we heel veel kinderen die boos en verontwaardigd waren omdat ze geen eten kregen. En terecht. Als je je bedenkt dat die kids soms niet eens ontbijten (en dat niet omdat ze daar geen zin in hebben, maar omdat er geen geld is om eten te kopen).
Het blijft me toch verbazen hoe die Guatemalteken denken… Ik zal het nooit begrijpen. Ook bijvoorbeeld dat de moeder van een jongetje uit mijn klas, Wilson, hem geen toestemming wilde geven mee te gaan naar de excursie. Reden? Geen idee. Misschien omdat ze het eng vond. De moeder is waarschijnlijk zelf nog nooit uit de stad geweest, en ja, dan is het wel heel griezelig om je kind zomaar weg te sturen met een stel buitenlanders en slechts één Guatemalteekse begeleider. Op zich begrijp ik de bezorgdheid van de moeder wel, maar jeetje, zo´n kind groeit op in de straten van een van de gevaarlijkste wijken van de stad en nouja, ik denk echt dat je daar moet wonen om in te zien waarom die moeder in eerste instantie geen toestemming wilde geven. Gelukkig mocht het kind uiteindelijk wel mee.
En zo zijn er heel vaak dingen waarvan ik denk: hoe kunnen die mensen toch zo denken. Ik zal het nooit weten.
In ieder geval, misschien was de excursie voor de vrijwilligers een teleurstelling, de kinderen hebben een fantastische dag gehad. Een lunch met kip en frisse lucht is al genoeg om die kinderen blij te maken.
Sorry dat dit alweer zo´n verschrikkelijk lang stuk is. En ik wilde eigenlijk ook nog vertellen over de finca. Upavim heeft een stuk berg waar vroeger een huis was. Midden in de natuur, een verlaten stukje land. Het was het idee van Barbara, de oprichtster van Upavim, om de kinderen in de zomer naar dat huis te brengen, om lekker uit te waaien en even weg te zijn uit de vieze stad. Helaas is het huis afgebrand en is er eigenlijk nooit meer iets van terecht gekomen. Heel jammer, want het zou toch prachtig zijn om daar een soort ´vakantiehuis´ te hebben voor kinderen uit de sloppenwijken.
Een paar weken geleden hebben we een aantal kinderen (waarvan een aantal echte straatkinderen) meegenomen naar de finca. In de pick-up, achterin, gingen we dan, op een bewolkte zondagochtend. Hoewel het toen we aankwamen net begon te regenen en behoorlijk koud was, kon dat de kinderen niet veel deren. We hebben heerlijk gespeeld, gevoetbald, gerend, op een stukje modderige berg geklommen, tikkertje gespeeld, de buurt verkend, en tamales gegeten. Dat is een typisch Guatemalteeks gerecht van kip in maismassa, gevouwen in bananenblad. Ik zal een aantal foto´s plaatsen, want dat geeft toch het beste aan hoe het daar was.
Ok, het is weer lang genoeg. Ik hou op. Hoop van jullie te horen, laat weten hoe de zomer is!

Veel liefs, Tomoko xx

PS: Ik heb een hele hoop foto´s geplaatst. Ook onder het bericht ´Muy feliz cumpleaños´ foto´s van mijn verjaardag. En onder het bericht ´Mexico´ foto´s daarvan.