Meer México en Merel

Hola chicos,

Alleen reizen. Het is iets dat ik altijd al heb gewild. Voor de uitdaging, het avontuur, de vrijheid. En om te bewijzen dat ik iets echt helemaal alleen kan. Halverwege de reis, toen ik na een erg domme fout van mijzelf die alleen ik zou kunnen maken (vraag me niet wat het was), besefte dat ik mijn doel Mexico-City niet meer kon bereiken, dacht ik daar wel eventjes anders over. Maar inmiddels ben ik er op teruggekomen. Alleen reizen is soms wat eenzaam, maar je komt zo ongelooflijk veel mensen tegen, dat ik eigenlijk nooit echt alleen ben geweest. Het is een geweldige ervaring.
Na het afscheid van Nele, Sammy en Anne, begin augustus, ben ik vertrokken op mijn vakantie. Bieke achterlatend in Reforz, maar toen gelukkig nog samen met Madeleine en Michele, die het vrijwilligersteam versterkten.
De bestemming was alweer Mexico (net als na het afscheid van Veerle, zal ik er een soort traditie van maken?). Ik heb nog lang niet alles gezien, en dit keer wilde ik door naar de hoofdstad. Zo ver ben ik niet gekomen, maar wie weet komt dat na het afscheid van Bieke…
Eerst weer naar Quetzaltenango, om de lange reis van 12 uur in twee dagen te doen, en om oude vrienden die we de vorige keer hadden gemaakt op te zoeken. Na een gezellige avond met hen heb ik mijn reis voortgezet naar San Cristóbal de las Casas in Mexico. Dat ging niet helemaal op rolletjes. Letterlijk. Heb twee uur (waarvan zeker een half uur bergopwaarts) moeten lopen omdat er een demonstratie was op een heel belangrijk kruispunt waar ik langs moest. De studenten waren in manifestatie en hadden de belangrijkste ´snelwegen´ afgezet. Gelukkig liep ik samen met een indígena-meisje die zo ongeveer de weg wist, en met wie ik gezellig kon kletsen.
Toen ik eindelijk bij de grens was aangekomen, kwam ik een Japanse jongen tegen die toevallig naar het Japanse hostel in San Cristóbal ging waar ik ook naar op zoek was. Werkelijk, één grote grap! Toen ze daar de deur opendeden werd ik meteen ontvangen door een uitbundig: ´Tomo-chan!´. Tijdens mijn vorige bezoek in de stad was ik die meisjes al tegengekomen, en ze waren bijzonder blij met onze herontmoeting. Allerhartelijkst werd ik ontvangen, in het Japanse huis, met Japanse keuken, Japans eten, Japanse stokjes, Japans bad, Japanse matrassen en bovenal Japanse en dus Japans-sprekende mensen. Allemaal van die hippe alternatieve jongeren trouwens, want de rest gaat natuurlijk niet zonder groep op reis. Ik kreeg meteen heerlijk eten aangeboden, maar ik was zo moe, dat ik meteen na mijn maaltijd en een paar stotterende half-Japans, half-Spaanse zinnen mij op m´n futon te slapen heb gelegd.
De volgende dag een Maya-dorpje bezocht, waar ik mij een heel mooi Mexicaans kleedje heb laten aanmeten. En vervolgens de middag slenterend op de artesania-markt in San Cristóbal doorgebracht. Heerlijk, ik kan daar echt uren doorbrengen. Na een capuccino in het park met Hugo, die ik ook nog van de vorige keer kende, heb ik de nachtbus (7 uur) genomen naar Tehuantepec. Een klein stadje richting de Pacifische kust van Mexico. Veel is daar niet te doen, maar ben daar getuigen geweest van een demonstratie van het volk in het centraal park, en heb er lekker in de schaduw van wat mooie bomen zitten schrijven.
Vervolgens op naar Oaxaca (spreek uit: Wahaka), een grote stad, en op dat moment erg interessant, omdat het Mexicaanse volk in opstand is, en er elke dag demonstraties waren. De hele stad is vol met aanplakbiljetten, spandoeken, graffiti met politieke leuzen (Ulises afuera, Ulises eruit). Mensen zijn in staking en zaten dagen achtereen op kartonnen dozen onder een gespannen zeiltje. De eerste avond heb ik samen met een Italiaan een gegrilde kip gekocht (het enige betaalbare avondeten dat we konden vinden). We hebben die kletsend met de andere mensen uit het hostel verorberd. Voor de volgende twee dagen was er trouwens nog genoeg over. Verder heb ik daar dichtbij samen met twee Spaanse meisjes oude ruines (Monte Albán) bezocht. De tempels zelf waren niet zo indrukwekkend als die in Tikal of Palenque, maar het uitzicht des te mooier. Het is gelegen bovenop een berg met uitzicht op drie valleien, een strategische lokatie, waardoor je prachtig het land in kon kijken. De volgende dag heb ik weer eens slenterend in de stad doorgebracht, markten bezoekend, genietend van het drukke leven om me heen, om die avond met de nachtbus weer terug te gaan naar San Cristóbal, een reis van meer dan twaalf uur.
Daar eerst een heerlijke capuccino gedronken in het café waar Angel werkt. Een jongen die we ook de vorige keer hadden ontmoet en met wie we waren uitgegaan. Dit keer heeft hij me ´s middags de rest van de stad laten zien, een klein bergje op, naar een soort uitzichtspunt. Vervolgens langs de toeristische route weer terug naar beneden.
Mijn laatste dag zou ik met een Mexicaans-Frans koppel terugrijden naar de grensplaats, maar gezien de auto (zo´n heel oud krakkemikkig, maar erg tof busje) het zo´n beetje had begeven, heb ik maar besloten niet met hun mee te gaan toen het wrak aan de praat gekregen was…
Uiteindelijk ben ik veilig en wel weer teruggekomen op Upavim. Hoewel ik mijn eindbestemming (Mexico-City) niet had bereikt, heb ik het heerlijk gehad. Lekker rustig aan, lekker zelf beslissen wat te doen, en wanneer, helemaal in mijn eentje. Ik had het toch maar geklaard.

Nu zou je denken dat mijn verschrikkelijk lange stukje inmiddels wel afgelopen is, maar nee, hier begint mijn tweede avontuur van de maand augustus. En dit keer niet alleen. Zeker niet. Maar met… Merel! Na zo´n zeven maanden alleen via email en heel af en toe via de telefoon met familie en vrienden te hebben gecommuniceerd, was het werkelijk fantastisch om iemand (en natuurlijk al helemaal Merel) in levende lijve te zien! Ze kwam me twee weken lang hier opzoeken (volgeladen met drop, chocola en andere lekkernijen) en ik geloof dat we zo ongeveer aan een stuk door hebben zitten kletsen. Wat een feest om ongelimiteerd met iemand te kunnen praten. Intussen genietend van het prachtige uitzicht dat we telkens hadden. Want we hebben natuurlijk niet alleen op Upavim gezeten. Na een dagje meedraaien met de klassen, heb ik Merel meegenomen naar het strand van Monterrico (geweldig hoge golven en zwart zand). Daar heerlijk in de hangmat geluierd. Merel moest ook nog bijkomen van haar kamp in Korea… Vervolgens in Antigua eerst een heerlijke feelgoodmovie bekeken (wat voelde dat toch oud en vertrouwd), en daarna cultuur opgesnoven op het uitzichtspunt, een kerk met een oud klooster, en een ruïne van ook een soort oud klooster, maar dit keer volledig verwoest door de aardbeving in 1776 (geloof ik). We waren onder de indruk van de grote blokken bakstenen muur die daar over de grond verspreid lagen. Onze tocht ging verder naar het meer van Atitlan, waar Merel haar eerste tuctuc-ervaring heeft gehad…
Indigenas in prachtig gekleurde en geborduurde klederdracht, volgeladen chickenbussen en artesania-markten (Chichicastenango) is wat we die week vooral hebben gezien. En niet te vergeten het meer met de twee vulkanen. Grappig detail: in het dorpje San Pedro zijn we ´s avonds naar dezelfde bar gegaan als Bieke en Goyo, en sliepen we toevallig in hetzelfde hotel, en nog wel de twee kamers naast elkaar. Helaas kwamen we daar pas de volgende ochtend achter!
Onze tweede week begon, na een nachtje slapen op Upavim, in Livingston. Een dorpje aan de Caribische kust. Heel anders dan al die Maya´s, hier wonen vooral zwarte ´Garífuna´s´. Er heerst een typisch Caribisch sfeertje, maar helaas geen mooie palmstranden met blauwe zee. Wel palmbomen, maar viezig zand en bruin water, zonder indrukwekkende golven. Ook op het speciaal voor toeristen aangelegde strand (Playa Blanca) viel het een beetje tegen. Maar de ´Siete Altares´, uitgestrekte watervallen, waar je eerst je weg door het water heen moest banen, was zeker alle moeite waard. En dan, de volgende ochtend een boottocht over de Rio Dulce, waar we onder andere langs een warmwaterbron kwamen. Daar hebben we natuurlijk even een warm bad genomen. Heerlijk. En bijzonder om te voelen hoe op sommige plekken het water ineens enorm heet was. De damp sloeg eraf! Verder hebben we een bezoek gebracht aan een soort oude vesting, die ook aan die rivier lag. Precies op die plaats begint het grootste meer landinwaarts in Guatemala. En het was dus een zeer strategische plek om de ´Pirates of the Caribean´ tegen te houden.
Daarna door naar het noorden van Guatemala. In een typisch Guatemalteekse bus, die eerst meer dan een half uur te laat kwam, en vervolgens geen voorruit bleek te hebben. Nouja, de voorruit was in tweeën gedeeld, en bij de chauffeur was er wel raam, maar aan de rechterkant was er een gat, dat voor een heel fijne airco zorgde.
Hier, midden in de jungle van Guate, zijn er ontzettend indrukwekkende Maya-ruïnes: Tikal genaamd. Hoge tempels, waarvan nog maar een klein deel onder alle jungle vandaan gegraven is. Onze gids nam de avontuurlijke route, zodat we ongelooflijk veel apen konden aanschouwen. Jammer dat het zo moeilijk is een foto van die beestjes te maken. Maar ontzettend leuk om ze zo goed te kunnen zien.
Die nacht heeft Merel de schrik van haar leven gehad. We waren aan het wachten op de nachtbus die ons naar Guatemala-city terug zou brengen, toen het ineens heftig begon te regenen. En te onweren, en te bliksemen. Maar dan niet een beetje he, zoals dat in Nederland is. Maar verschrikkelijk heftig. Wij zaten in Flores, een schiereiland in een meer dat alleen via een brug verbonden was met de rest van het land. En toen viel de electriciteit uit. Daar zaten we dan. Zou de bus ons komen ophalen, of zouden we naar de andere kant van de brug moeten om bij de terminal te wachten? Dat leek ons ook niet zo´n goed idee, want dan ga je dus echt langs het water. Uiteindelijk, toen de onweer een beetje was bedaard, zijn we toch maar de taxi ingesprongen, richting de busterminal. Wat zal ik zeggen: het was een flitsend eind van onze vakantie…
Meteen die ochtend dat we aankwamen op Upavim hebben we nog een dagje Reforzamiento gedraaid. Wat inhield: lekker spelen met de kids op het speelplaatsje, want het was vrijdag.
En op zaterdag naar de Pollo Campero! Jaja, dat is een soort McDonalds, maar dan net ietsje sjieker, en voor de kinderen hier uit de buurt de gebeurtenis van hun leven. We hebben een aantal kinderen een keertje meegenomen naar de ´Pollo´ en ze hebben het er nog steeds over. Dus Merel moest dat ook uitproberen. Ik geloof dat ze als een kind heeft genoten… ´s Avonds lekker uitgeweest met Sergio en Mono, en de dag erna was het alweer tijd voor afscheid. Wat hebben we twee fijne weken gehad. Echt, het was heerlijk om Merel hier over de vloer te hebben! Merel: heel erg superbedankt dat je me bent komen opzoeken.

Heel veel liefs, en bedankt voor het lezen van mijn allerlangste stukje ooit… Tomoko xx

P.S.: Ook mijn ouders komen me opzoeken! Vanaf 13 december tot 9 januari. Dit betekent dus dat ik ook tot die datum hier blijf. Ik kom dus nog niet op 18 december terug.