zomerprogramma

Lieve allemaal,

Tussen alle voorbereidingen van het zomerprogramma door, toch nog een update. Het zou wel eens de laatste kunnen zijn hier vanuit Upavim, want over twee weken komen mijn ouders al, en twee dagen later mijn zus en broertje! Hoewel ik me er ongelooflijk op verheug hen alles te laten zien en rond te reizen, vind ik het wel verschrikkelijk als ik eraan denk dat in zo korte tijd mijn werk bij Upavim voorbij zal zijn. Maar genoeg gemijmer. De vorige keer was het een ´nostalgische terugblik´, dit keer zal ik wat meer uitbreiden over het zomerprogramma.
De kinderen hier hebben bijna drie maanden zomervakantie. Wat een ongelooflijk lange tijd is om rond te hangen op straat. Om hen wat afwisseling te bieden, hebben we een programma opgesteld, waarbij de kinderen twee uur per dag, van maandag tot en met donderdag, verschillende activiteiten doen.
Afgelopen week ging over de rechten van het kind. Zo hebben we met de oudste kinderen (derde tot zesde leerjaar) een soort ´veiling´ gedaan van de tien belangrijkste kinderrechten. (Met dank aan die ene You & Me dag voor het idee.) Hierbij lieten we de kinderen nadenken over de verschillende rechten die ze hebben, en natuurlijk ook over hun plichten. Verder was er de week van de gezondheid, waarin we veel hebben gesport, maar bijvoorbeeld ook over zintuigen hebben gepraat, en hun geblinddoekt langs een parcours lieten lopen waarbij verschillende zintuigen werden geprikkeld. Dan was er nog de week van de vrede en liefde, waarbij we vooral fijne spellen hebben gedaan, maar ook een zware activiteit met de oudste kinderen (9 tot 13 jaar). Dit was het beroemde ´Peace –War-Peace´ van CISV, waarbij we de kinderen eerst een wereld van vrede lieten maken. Het was fantastisch hoe sommige groepen de vrede voorstelden: met karton, verf, wc-rollen en crêpepapier knutselden ze onder andere een prachtige tuin, met een riviertje, bloemetjes, een rond bruggetje, en een regenboog. Een andere groep maakte een waterval met een achter de bergen opkomende zon, een gazon met bloemen… Het was werkelijk ontroerend om te zien hoe goed die kinderen daarmee bezig waren. (Ok, nu zijn Veerle, Bieke en ik de laatste tijd nogal snel geëmotioneerd, gezien we ons ´einde bij Upavim´ zien aankomen, maar toch.) Helaas was de activiteit dat de kinderen moesten nadenken over vrede en oorlog, en hebben we na een uur de groepen gewisseld en gezegd dat het oorlog was. In drie minuten was alle vrede verwoest. Vervolgens moesten ze weer naar hun eigen werk, om de vrede te reconstrueren. Een heel heftige activiteit, maar ik denk dat de kinderen de boodschap zeker hebben begrepen. (Het is moeilijk om vrede te maken, heel makkelijk om andermans spullen te vernietigen, en weer heel moeilijk om de vrede te herstellen.)
In de week van het milieu hebben we vooral gepraat over vervuiling. Het is hier namelijk de gewoonte om vuilnis zo uit het raampje van de bus te gooien. De straat is één grote vuilnisbelt, echt verschrikkelijk. Daarom hebben we in deze week onder andere vuil geraapt, toneelstukjes gemaakt over vervuiling en een kwis gedaan over dit thema, waarbij we zelf eerst als introductie filmpjes hadden gemaakt over hoe het NIET moet.
Inmiddels kennen we bijna elk kind uit de buurt. Want van de kinderen die we van Reforzamiento (het bijlesprogramma) kennen, komt amper de helft, en de rest zijn allemaal nieuwe kinderen. We missen er wel een paar, die vroeger altijd trouw kwamen, maar ook bij de nieuwe lichting zit weer een hoop schattigheid.
Naast het leiden van het zomerprogramma, proberen we ook zoveel mogelijk kinderen naar school te sturen volgend schooljaar (dat begint in januari). Dat is wel heel moeilijk, want veel ouders hebben het geld niet om hun kind in te schrijven in de school. Gelukkig heeft Upavim hiervoor een beurzenprogramma. Vorig weekend was de inschrijving voor nieuwe beurzen. Upavim geeft elk jaar een beurs aan zo´n 400 kinderen om naar school te gaan. Dat houdt in: inschrijvingsgeld en de helft van hun schoolspullen. Als de kinderen hun jaar halen, dan behouden ze hun beurs voor het volgende schooljaar, als ze blijven zitten, dan verliezen ze de beurs. Soms vind ik dat een oneerlijk systeem, maar het is wel de enige manier om de kinderen gemotiveerd te houden om naar school te gaan. Dit jaar waren er zo´n 70 ´nieuwe´ kinderen die een beurs konden krijgen. Hiervan mochten wij 10 kinderen uitkiezen, waarvan wij dachten dat die het het meest nodig hebben, en die het nuttig zouden besteden. Je begrijpt wel dat dat een verschrikkelijke opgave is, ervanuitgaande dat we meer dan 170 kinderen kennen, en eigenlijk alle kinderen wel een beurs kunnen gebruiken. Toen Bieke en ik rondliepen in de wijk om de 10 ´nummertjes´ uit te delen, werden we geregeld aangeklampt door wanhopige ouders die ons vroegen hen te helpen. Wat is het dan verschrikkelijk om te zeggen dat dat niet kan. Vooral als het gaat om een kind naar school te sturen. En al helemaal als je bedenkt dat die kinderen maar 20 euro krijgen, en dat lang niet alle kosten dekt. (Dit beurzenprogramma steunt trouwens volledig op internationale donaties, dus mocht er iemand zijn die niet weet wat te doen met zijn geld, dan hoor ik dat graag). Verder zijn er nog een aantal kinderen die speciale beurzen krijgen via vrijwilligers. In deze beurs zit dan echt ál het geld dat ze nodig hebben tijdens hun schooljaar. Dus niet alleen inschrijving, maar ook geld voor uitstapjes, hun uniform, schoolspullen en ander geld dat gevraagd wordt door de school. Ook dit systeem is niet altijd even eerlijk, want als al dat geld dat aan die speciale beurzen wordt gegeven naar het gewone beurzenprogramma van Upavim zou gaan, dan zouden veel meer kinderen zo´n gewone beurs kunnen krijgen. Aan de andere kant is het ook zonde van die beurs als het kind na een half jaar van school wordt gehaald omdat het de rest van de schoolspullen niet kan betalen, wat regelmatig gebeurt.
Dan is er nog nieuws van Patty, de vrouw die voor twee maanden Reyna heeft vervangen als coördinator van Reforzamiento. Ze is bevallen van haar derde kind, een jongetje dit keer. Helaas is de vader een dronkaard, zoals wel vaker het geval in deze buurt... Het kind is geboren in een of ander klein kliniekje, en samen met Doña Dina, de moeder van Patty en presidente van Upavim, hebben we buiten gewacht totdat we het kind hoorden huilen. De moeder mocht niet bij de bevalling zijn, maar gelukkig is alles goed gegaan, en hebben we zelfs nog geen uur nadat het geboren was, het kindje kunnen vasthouden! Nu gaan we daar een bezoekje brengen.
Hoewel in Nederland Sinterklaas nog moet komen, begint hier alles langzamerhand groen en rood te zien. De kerstboom is al opgetuigd, en iedereen vraagt wat de plannen zijn voor de kerst. Het is nogal raar, want hoewel het behoorlijk koud is hier, schijnt de zon nog dagelijks, en voelt het nu niet bepaald als winter aan…
Goed, doe de groeten aan de Sint, wij zullen met de kinderen in de week van ´Guatemala en de wereld´ ook een feestje houden ter ere van de heilige, en tot de volgende keer maar weer!
Veel liefs, Tomoko xx