Vakantie met familie

Hola,

Gelukkig nieuwjaar! Feliz año nuevo!
Hoop dat jullie allemaal een fijne kerst hebben gehad, en wens iedereen een fantastisch 2007.
Ik heb deze dagen met mijn familie doorgebracht. Mijn ouders, zus en broertje zijn speciaal voor mij hierheen gekomen. Eerst kwamen mijn ouders. Net op tijd om de afsluiting van het zomerprogramma mee te maken. Dus zij hebben gekeken hoe rommelig zulk soort uitvoeringen kunnen lopen, hoe fantastisch al die kinderen kunnen dansen, en hoe schattig die kindjes in het echt zijn.
Jammer genoeg kwamen mijn zus en broertje net te laat om dat nog te zien, maar wij hebben die zaterdag nog wel een rondje in de buurt gemaakt, langs een aantal kinderen. Daarna op zondag zijn zij met mijn ouders vertrokken naar de Pacifische kust, Monterrico. Ik kwam een dag later, omdat ik nog wat dingen moest regelen. (Eigenlijk was ik gebleven voor een feestje, maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan.)
Na lekker uitgerust te zijn geweest aan het strand, lezend in de hangmatten, poedelend in het zwembad, vechtend tegen de hoge golven van de zee, zijn we naar Antigua getogen. Een koloniaal stadje waar ik Spaans heb geleerd. Daar hebben we wat rondgestrold langs de winkelstraat en een oud klooster. Intussen op zoek naar een pinautomaat dat het deed, want er is te weinig geld in Guatemala, dus deed geen enkele automaat het. Uiteindelijk hebben we in een heel duur hotel een machine gevonden waar wel geld uitkwam, dus daar hebben we eens flink gepind. Nu nog steeds is er het probleem dat er geen geld is, dus hopelijk red ik het nog deze laatste dagen…
Verder hebben we de Pacaya beklommen. Een actieve vulkaan, die de laatste paar maanden een aantal keer uitbarstingen heeft gehad, zodat we over ongelooflijk veel heel recente lava konden lopen. Sommige stukken onderin gloeiden zelfs nog. Heel indrukwekkend. En Han, onze student geologie, heeft er nog een leuke souvenir aan over gehouden: een schaafwond en een gesmolten broekspijp…
Daarna door naar het mooiste stukje van Guatemala: het meer van Atitlán. Hier hebben we twee dorpjes bezocht, heerlijk geluncht met fantastisch uitzicht op het meer en de twee vulkanen aan de overkant, en verder in een bootje teruggevaren. De volgende dag nog naar een ander dorp gegaan, en vervolgens weer in de overvolle `chickenbus` naar Quetzaltenango, de tweede stad van Guatemala. Het enige dat we hier hebben gedaan was fantastisch lekker eten in een soort jazz-restaurant. Want de volgende ochtend moesten we snel verder richting San Cristóbal de las Casas in Mexico, om daar de kerst te kunnen vieren. Helaas waren mijn moeder en mijn broertje ziek (mijn vader was helemaal aan het begin van de reis ook al ziek), dus de beste kerst allertijden hebben we daar niet gehad. Desalniettemin blijft het een fantastische stad, ik was er al voor de derde keer, en ik heb me samen met mijn zus lekker uitgeleefd op de artesania-markt. Bovendien zijn we de 25ste (zonder mijn moeder) naar de Sumidero Cañon geweest. Een ongelooflijk indrukwekkende ervaring, om daar met een bootje langs een kilometer hoge kloof te varen. Net Lord of the Rings... Daarnaast heb ik ook Angel weer gezien, een, wat zal ik zeggen, toch best wel leuke jongen die ik nog kende van de vorige keer... (Ja, het is allemaal totaal hopeloos.)
De 27ste december moest mijn zus alweer terug naar Guate, omdat zij de dag erop weer naar Japan zou vliegen. Mijn ouders, broertje en ik hebben de reis voortgezet richting Palenque. De meest lelijke stad die je je maar kunt voorstellen, maar een prachtige Maya-site niet ver daar vandaan. De volgende dag weer vroeg op, om verder te reizen naar de grens van Mexico en Guatemala. Dit hebben we met een tour gedaan, waarbij we eerst langs twee andere Maya-ruïnes in de jungle zijn geweest, met een bootje langs de grensrivier hebben gevaren en vervolgens de nacht hebben doorgebracht in een `cabaña` bij deze interessante opgravingen. De dag daarop werden we met een busje bij de Mexicaanse migratie afgezet. Letterlijk en figuurlijk, we moesten nogal wat betalen om het land uit te komen. Hopelijk hebben ze een goed feestje gevierd, want van wat ze daar hebben geïnd dat uur, kan een kind een heel jaar naar school.
Het busje in Guatemala was een stuk schameler dan die in Mexico. En ook de weg was een stuk slechter. Daaraan is toch wel te merken dat Guatemala nog een stapje minder ontwikkeld is dan Mexico, hoewel dit zelfs nog een van de armere streken van het land is. Halverwege de reis naar Flores zijn we uit het busje gestapt, want wij wilden naar het zuiden, naar Semuc Champey.
Hier hebben mijn vader, broertje en ik eerst een tour gedaan door een grot. Geweldig was dat, we moesten in zwemkleding erheen. En voordat we naar binnen gingen kregen we een kaars in de hand. Puur avontuur, gelukkig was mijn moeder niet mee, die had het veel te koud en gevaarlijk gevonden. Zwemmend langs de stalactieten en klauterend over de stalacmieten kwamen we uiteindelijk bij het einde van de tour aan. Daar moesten we van onze gids de kaarsen uitblazen om een betere foto te kunnen maken. Dat we vervolgens nog vijf minuten in het pikkedonker hebben moeten wachten totdat onze gids zijn aansteker te voorschijn wilde halen, daar hadden we bij het uitblazen nog niet aan gedacht... En koud dat het was!
De volgende dag begon nogal regenachtig, en ik zag ons bezoek aan de prachtige `watervallen` van Semuc Champey al in het water vallen. Gelukkig klaarde het smiddags op, zodat we toch nog door de terrassen met waterpoeltjes konden zwemmen. Het is werkelijk een prachtig stuk natuur, en maakt na het Lago de Atitlán een goede kans op de tweede plaats mooiste plek van Guatemala.
Inmiddels was het jaar 2007 ook al ingeluid, wat we bescheiden hebben gevierd met een van het hotel gekregen `ponche` (soort warme vruchtencocktail) en een stuk ananastaart. Een paar teleurstellende vuurpijltjes om twaalf uur, en verder een rustige nacht. Ook best wel eens fijn, om het niet zo knallend te vieren als altijd.
Op de terugweg naar Guatemala-city zagen wij vanuit onze bus een tiental veewagens overvol met mannen die weer naar de stad moesten. Zoveel mensen in een vrachtwagen heb ik echt nog nooit gezien. En ik ben inmiddels echt wel wat gewend! Als sardientjes in een blikje keken ze daar door de houten ´tralies´ van de veebak.
De laatste stadsbus die ons tot aan Upavim zou brengen had wat meer tijd nodig dan gedacht. Normaal is het hooguit een uurtje, maar omdat ze bezig zijn op de weg en het nogal druk was, kostte het ons twee en een half uur om thuis te komen. Mijn vader nam zich voor nóóit meer de bus te nemen in Guatemala, maar had zijn voornemen de volgende dag al verbroken door gewoon met de bus naar Antigua te gaan. Daar zijn mijn ouders nu, en morgen vertrekken ze weer naar het meer van Atitlán om daar nog even uit te rusten en dan zullen ze mij de negende januari meenemen naar Nederland. Waar we de tiende om 18:30 uur aan zullen komen.
Deze week heb ik nog om mijn laatste zaken hier af te ronden. Souvenirs kopen, foto´s maken, afscheid nemen. Het gaat ontzettend snel allemaal, en ik voel me verschrikkelijk als ik eraan denk dat ik al die kinderen misschien nooit meer zal zien. Aan de andere kant weet ik ook dat een jaar genoeg is. Ik heb alles gedaan wat ik wilde en kan terugkijken op een jaar vol nieuwe ervaringen, vol nieuwe vrienden, vol mensen om wie ik ontzettend veel ben gaan geven. Vandaag heb ik Cholopo (9 jaar) ingeschreven op school. Hij zal beginnen in de eerste klas (groep 3). Hopelijk leert hij toch iets, hoewel ik eraan twijfel of hij zijn jaar zal halen, gezien hij de nummers 6 tot en met 10 nog niet kan onderscheiden. Maar in ieder geval zal een beetje regelmaat in zijn leven hem ook goed doen. Want tot nu toe heeft hij altijd alleen maar met zijn hele schare broertjes en zusjes op straat gehangen. Verder hebben we Rosa (10 jaar) proberen in te schrijven in het tweede jaar. Maar omdat zij geen diploma heeft van het eerste jaar, kon dat nog niet. Volgende week zullen ze een examen afnemen, om te kijken of ze in het tweede jaar kan instromen. Hopelijk lukt dat, want het meisje is echt te slim om in dezelfde klas te zitten als Cholopo. Maandag gaan we de uniformen en andere schoolspullen voor hen kopen. Ben ontzettend benieuwd hoe dat gaat. En dan zijn ze klaar om naar school te gaan! Jammer dat ik de volgende dag wegvlieg, want ik had natuurlijk graag bij de eerste schooldag van deze kinderen willen zijn. Of willen kijken hoe zij het zullen doen. Gelukkig is Doña Carmen er. Zij heeft mij beloofd er op te zullen letten dat Cholopo elke dag naar school gaat en zijn huiswerk zal maken. Het is werkelijk een schat van een vrouw. Zonder al haar vrijwillige zorgen om verwaarloosde kinderen, zou in deze wijk toch een stuk minder hoop zijn dan de naam La Esperanza doet voorkomen.
Falta poco, nog heel even, en dan hoop ik iedereen in Nederland weer te zien.
Dus veel liefs uit Guatemala, en tot heel snel!
Tomoko