Terug in Nederland

Lieve allemaal, queridos amigos,

Allereerst hartelijk dank aan iedereen die zo trouw mijn stukjes hebben gelezen. Ik vond het altijd fijn reacties en e-mails te ontvangen van mensen uit mijn thuisland (en België ) . Het geeft iets vertrouwds in een heel andere wereld. Een bijzondere wereld dat wel, en hierbij wil ik ook iedereen bedanken die het mij mogelijk hebben gemaakt zo’n mooi, speciaal en nooit te vergeten jaar te beleven.
Na een zeer voorspoedige reis ben ik met mijn ouders weer veilig en wel teruggekeerd naar Nederland. Wat was het eerste dat ik dacht?
Ik moet plassen. En daarna: wat is het koud! Wat donker. Wat is het schoon. Ehm, moet je echt je wc-papier in de pot gooien? Gatver. Wat is het hier stil. Wat zijn de mensen bleek. Het waren een hoop gedachten die door me heen gingen, op weg naar de bagageband. Wat praten de mensen plat. Moet je dat corpsballetje met zijn telefoon zien, typisch hoor. Heee! Jim en Merel! Wat een verrassing. Mijn twee beste vrienden kwamen mij totaal onverwacht ophalen op het vliegveld. Echt fantastisch, vooral na een wat bescheiden afscheid in Guate is het geweldig om zo onthaald te worden. “En nu wil ik een kroket met mosterd”, zeg ik. Jim: “Is dat nou wat je het meest gemist hebt?” Sja, het is wel een heel typisch Hollandse snack, en het probleem is ook dat je dat niet zomaar even kunt opsturen. En toen dacht ik: Jim, wat ben je lang! In Guatemala zijn de mensen maatje mijn moeder (anderhalve meter), en die kinderen zijn nog kleiner, dus lange personen ben ik al lang niet meer gewend.
Mensen zeggen: in het buitenland leer je je eigen land het beste kennen. Daar ben ik het mee eens, maar ik denk: als je na een lange tijd ergens anders verblijven weer terug komt in je eigen land, dan leer je het nóg beter kennen. Mijn ontdekkingsreis / gedachtestroom duurde voort. Want, wat komen die treinen verdomde op tijd! En wat zijn het ruime stoelen. Waar is de muziek in het openbaar vervoer? Hadden ze niet een beetje reggaeton op kunnen zetten? Desnoods merengue, maar zo’n stilte, wat saai. Wat is Nederland toch plat, en wat gaat het ongelooflijk snel. Voor we het wisten, waren we al op Rotterdam Centraal, een station dat ik vroeger nogal lelijk vond, maar dat me nu toch best meeviel. Ik voelde me nogal ongemakkelijk, toen we de taxi instapten en niet eens over de prijs onderhandelden. Moeten we niet iets afspreken dan? Ach nee, hier in Europa ding je niet af. Wat is het toch allemaal raar om in Nederland te zijn. Het verbaasde me hoe schoon en mooi de straten zijn. Na al die jaren dagelijks langs de Straatweg te zijn gefietst, was het me nooit opgevallen hoe mooi en netjes en onvervuild het hier is. Het is een groot verschil met al die uitlaatgassen en bussen die toeteren en ayudantes die roepen en wat al niet meer. Er zullen wel een hoop dingen zijn, waar ik aan zal moeten wennen. Ik laat het allemaal op mij afkomen. Wel hoop ik iedereen snel weer te spreken, dus mail me of bel even naar het huis van mijn ouders. Ik ben mijn mobiele telefoon kwijt, dus heb geen nummers meer.
Mijn laatste week was nogal raar. Veerle zat alweer in België en Bieke was ook op reis (nadat ik haar gelukkig nog wel even had gezien en gesproken). Mijn ouders hebben het rustig aan gedaan in Antigua en aan het meer van Atitlán, waar ik ook nog een dagje ben geweest om souvenirs te kopen. Verder heb ik mij beziggehouden met inpakken, de laatste foto’s in de buurt nemen en afscheid nemen van de kinderen. Dan is er nog bijzonder nieuws over Jason (zie op de website van Veerle: veerledecoo.waarbenjij.nu). Hij is uit het internaat ontsnapt, waar hij vorige maand in werd geplaatst. Het is een nogal triest verhaal, maar we hopen dat zijn moeder nu wel een beetje om haar kind zal geven en hem heeft kunnen inschrijven in de school.
Gelukkig heb ik wel Cholopo ingeschreven in de school. Dit is een jongetje waar ik wel eerder over heb geschreven. Een goedlachs, zeer speels en actief mannetje. Net een klein aapje, met zijn kleine broertjes en zusje (Hilda) springen ze altijd meteen op me, en laten niet meer los. Met hun luizenhoofden, stinkende en vieze kleren, hun (als ze die al hebben) drie maten te grote of te kleine schoenen, en een moeder die haar kinderen niet kan opvoeden. De vader is natuurlijk dronken en werkloos. Maandag, de eerste schooldag, had ik net wat eieren gekocht toen ik een groepje mensen naar de school zag lopen. En wie liep daar tussen? Bijna onherkenbaar, met zijn veel te grote en vuile uniform, zijn rode gympen en voor de gelegenheid speciaal gekamde haar vol gel? Toen ik Cholopo zo trots naar de school zag lopen, wist ik waarvoor ik naar Guatemala gekomen was. De tranen schoten werkelijk in mijn ogen. Het was mijn laatste dag in dit land, en ik realiseerde me: hiervoor doe je dit werk. Het is misschien maar een heel, heel klein beetje dat je kan bijdragen aan het geluk van de mensen in deze ellendige wijk, maar wat geeft het een voldoening als je zo’n kind zo gelukkig ziet, dat het naar school kan.

Diezelfde dag ben ik met mijn ouders en Reyna naar de stad geweest om betere schoolboeken, educatieve spellen en andere leesboeken voor Reforzamiento te kopen. Mijn ouders hebben dit kunnen bekostigen en daar ben ik hen natuurlijk heel dankbaar voor. Het was ook wel nodig, want de lesboeken die wij gebruikten waren zeker tien jaar oud en in deze nieuwe boeken staan in een keer de vier vakken die gegeven moeten worden. Met een handige handleiding voor de docenten en goede oefeningen. Verder hebben we nieuwe kleine boekjes aangeschaft, we hadden er daar al een aantal van, maar gezien de meeste kinderen die al minstens drie keer hebben gelezen, hebben we nu een nieuwe lading gekocht. Dan ook nog een mooie wereldbol en nieuwe platen met het alfabet, de kaart van Guatemala en groenten en fruit die je moet eten.
’s Middags zijn we met onze ‘sponsorkindjes’ Cholopo en Rosa naar de markt geweest om hun schooluniform en andere schoolspullen te kopen. Wat een spanning! Die kinderen waren helemaal door het dolle heen toen ze hun broekje moesten passen, of ze mooie schoenen mochten uitkiezen. Mijn vader voelde zich echt zo’n goeiige opa, toen Rosa zijn hand vastpakte om gezellig met hem te lopen. Toen we eindelijk klaar waren, zijn we natuurlijk nog naar de Pollo Campero gegaan (soort Mc Donald’s maar dan chiquer). Dat is altijd een groot feest voor dit soort kinderen. Ze kregen een extra grote maaltijd, met drie stukken gefrituurde kip en friet. Die ze natuurlijk niet op konden, maar waarvan ze de rest netjes in een doosje deden om aan hun broertjes en zusjes te geven. Hadden die voor die dag ook tenminste eten.
Het was een drukke en vermoeiende dag, mijn laatste, maar wat was het fantastisch om bij thuiskomst te zien hoe trots de kinderen hun rugzakje met nieuwe spulletjes lieten zien. Ja, zij zijn er klaar voor om naar school te gaan.

Het is een jaar geweest, waarin ik onbeschrijflijk veel heb geleerd en ongelooflijk veel goede herinneringen aan overhoud. Ik zal de lachende gezichtjes van de kinderen nooit vergeten, hun blijdschap als je ze een cakeje gaf, hun verhalen die ze vol enthousiasme vertelden (‘Ik ben dit weekend in de VS geweest!...wat een verbeelding), hun geroep van ver (‘Seño Tomoko!’), hun uitgelatenheid over een stukje natuur of een speeltuintje tijdens de excursies, hun energie, het dansen tijdens feestjes… Het zijn fantastische kinderen.
En dan de vrouwen die bij Upavim werken, allemaal met hun eigen verhaal. Allemaal ‘luchando por una vida mejor’ (strijdend voor een beter leven), voor hun familie, voor hun kinderen bovenal. Sommigen werken van ’s ochtends half acht tot ’s avonds acht uur. En dan leefden ze nog in een krotje van golfplaten.
En wat hebben we het goed gehad met de vrijwilligers. Ik heb er echt een aantal goede vrienden aan overgehouden. Natuurlijk was het op het dak soms, of bijna altijd, een grote spannende Big Brother-aflevering (‘La Vida en El Techo’), maar gezien ik nogal vergeetachtig ben wat betreft de minder fijne zaken, herinner ik me alleen nog de feestjes, het dansen en zingen op de banken, ‘rrradio Extrema, ciento uno punto tres’, het lachen, het schoonmaken van de keuken, het borriën, de goede samenwerking en natuurlijk het reizen samen. (Tikal, Semuc Champey, San Pedro, Monterrico, Livingston, México…)

Nu even een stukje in het Spaans, voor de kinderen, de vrouwen en mijn nieuwe vrienden.

Ahora en español, para la gente en Guatemala.
Gracias a todos los niños de La Esperanza. Me encanta trabajar con ustedes, y voy a extrañarles demasiado. Me hicieron reír, me hicieron bailar, me hicieron luchar por una vida mejor. Les deseo mucha mucha suerte en los estudios. Que les vaya superbien. Espero ver a todos ustedes cuando sean grandes, y quizas ya tienen un buen trabajo, como doctora, como maestra, como bombero… Un abrazo muy fuerte y un besote para todos ! De : seño Tomoko.

Gracias tambien a todas las mujeres de Upavim. Tanta fuerza que tienen ustedes. Tengo mucho respeto para todas. Que sigan luchando! Aprendi mucho de ustedes, y nunca les voy a olvidar. Gracias por ser como mi mamá en este año.

Gracias a todos los voluntarios y tambien a los amigos del techo! (Linda, Bieke, Anne, Nele, Sammy, Goyo, Billy, Mono, Fernando, Nelly, Carlos, Sergio, y todos los demas, Angel, Hugo, René, a ustedes tambien les mando un beso…) Que fiestas hicimos. Me gustaron mucho mucho. Gracias por su amistad, por su ayuda, por su pacienca cuando quería contarles algo… Sin ustedes no habría sido tan divertido. Les voy a extrañar demasiado y espero verles muy pronto. Siempre son bienvenidos en mi casa. Nos quedamos en contacto, va ? Un abrazo muy muy fuerte y un besote a todos mis amigos !

Bedankt voor jullie steun, en bedankt voor het lezen.

Heel veel liefs, Tomoko xx